„Life in this House is Over” w swojej pełnej odsłonie koncentruje się wokół sytuacji pogrzebu i spotkania na stypie, uwypuklających niezręczność i sztuczność zachowań oraz rozmów osób, które znalazłszy się razem w osobliwym miejscu i czasie, próbują zachować konwenanse. To żywa społeczność uchwycona na granicy między niekompletną pamięcią o wydarzeniach z przeszłości a nieprzewidywalną przyszłością. W grupie żałobników rosną napięcia i międzypokoleniowe konflikty. Przywoływane historie – zarówno te indywidualne, jak i wspólne – podlegają sprawdzeniu: które z nich, jeśli w ogóle, można ocalić i zachować?
.
Wielowątkowa wypowiedź, która wybrzmiewa niejako ponad spektaklem, podnosi kwestię natury czasu, przenikania i zapisywania w nim międzypokoleniowej oraz wielokulturowej wspólnoty twórczej. Powraca w nim również pytanie o możliwość trwania, czy możliwe jest bycie w świecie, który stale podlega sile nieuchronnej zmiany?
.
Twórcy podjęli się rozpoznania tego obszaru, wykorzystując narzędzia teatru, tańca i improwizacji. Reżyserka powołała do życia wywodzący się z dwóch znaczących ośrodków artystycznych kolektyw, który tworzą m.in. tancerki pracujące z legendarnym zespołem Tanztheater Wuppertal Piny Bausch oraz aktorzy Teatru ZAR, którego twórczość jest głęboko zakorzeniona w „teatrze dźwięku”.

Współpraca artystów korzystających z różnych środków artystycznego wyrazu – głosu i śpiewu, tańca i ruchu ciała – sprawia, że w spektaklu nie ma określonego stałego punktu widzenia, co pozwala widzom na swobodę interpretacji i wyboru jednego z wielu wątków i form opowieści.