Drugi dzień Przeglądu Piosenki Aktorskiej przyniósł nam rozważania bliskie każdemu człowiekowi. Wraz z aktorami roztrząsaliśmy odwieczne dylematy. Jak żyć w świecie przepełnionym złem absolutnym? Jak znieść odwieczny, dojmujący ból istnienia w świecie, w którym dzieci muszą nienawidzić swoich rodziców już za samo powołanie ich do życia we wrogim środowisku. Zrozpaczony syn chce, by krew, którą dostał od rodziców, wylać z siebie do ostatniej kropli, życie bowiem nie jest warte, by być skazanym na istnienie we wrogim otoczeniu.
Akcja zaczyna się w historycznym miejscu, w pokoju hotelowym, w którym kiedyś przebywał Hitler. Bohaterów sztuki sprowadził tam przypadek i ciekawość. Z rosnącym lękiem odkrywają jednak, że z pokoju nie ma wyjścia. Ten zamknięty pokój to może być alegoria ich stanu umysłu, niewidzącego już wyjścia z matni życia w złym świecie. Wszyscy są zgodni: „Świat jest przeklęty”.
Ich krwisto czerwone pikowane stroje przypominające kaftany bezpieczeństwa i długie, ostre czerwone szpony to ostrzeżenie. Bohaterowie poddani nieustającej opresji i wrogości w świecie, który zawiódł, stają się niebezpieczni i nieobliczalni. Rozczarowani ludzkością otwarcie mówią, że chcą unicestwić świat pełen zła.
Jedynie pewnym pocieszeniem, złudnym ukojeniem, może światełkiem w tunelu, jest kończąca spektakl pieśń w wykonaniu Pavarottiego „Una furtiva lagrima”. Następuje zderzenie dojmującego bólu istnienia ze szlachetnym pięknem pieśni. Daje ona cień nadziei, że w całym oceanie zła, które jak „g…o” wciąż wylewa się na bohaterów sztuki, błyszczy diament; to miłość. I za tę miłość, według słów pieśni, warto umrzeć. Wraz z przesłaniem pieśni w sercach nieśmiało kiełkuje nadzieja.
Aleksandra Bielewicz: scenariusz i reżyseria,
Michał Lis: muzyka,
Maria Bijak: ruch sceniczny,
Stpn: kostiumy,
Monika Winiarska: współpraca produkcyjna i asystencka
obsada: Jowita Kropiewnicka, Tomasz Nosinski, Katarzyna Obidzińska, Kamil Studnicki
produkcja PPA: Grażyna Górka
Wrocław, 25 marca 2023
Teatr Muzyczny Capitol, Scena Ciśnień, ul. Piłsudskiego 67
tekst i zdjęcia: Krystyna Kubacka-Góral