Mówiąc ściślej, ich stan opisywany jest funkcją falową, będącą złożeniem pewnych stanów bazowych. Taki niepokojąco paradoksalny obraz rzeczywistości określany jest mianem superpozycji.

Szkło, czyli materia statyczna, mająca określone cechy fizyczne, to zaledwie punkt wyjścia do efemerycznych prac Beaty Stankiewicz-Szczerbik. Artystka redefiniuje szklaną materię, śmiało wplatając ją w narracje o charakterze performatywnym, instalacje czy prace wideo. Dzięki tym zabiegom szkło traci swoją fizykalność, staje się trudnym do zdefiniowania, niepokojącym zjawiskiem. Za jego pomocą  artystka tworzy złożone autoportrety, opowiada o macierzyństwie, o poszukiwaniu tożsamości, o kobiecości i przemijaniu. Obnaża własne szklane serce, którego biciem steruje widz.

Koordynacja: Paweł Bąkowski

Beata Stankiewicz-Szczerbik (ur. 1967)

• ASP Wrocław; Wydział Ceramiki i Szkła, kierunek: Szkło / prof. Zbigniew Horbowy.
• 2016_ The International Exhibition of Glass Kanazawa, Japonia.
• 2014_ Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
• 2014_ Kilka autoportretów emocjonalnych. Muzeum Narodowe we Wrocławiu.
• 2013_ Stypendium Marszałka Województwa Dolnośląskiego.

Zrealizowane projekty w przestrzeni Wrocławia:

• 12 okien witrażowych (witraż nowoczesny) w gotyckim kościele p.w. św. Macieja we Wrocławiu,
• unikatowe obrazy szklane, Terminal Lotniska Copernicus we Wrocławiu.

Wernisaż: 08.02.2019 18:00

Artystka przy pracy. Spotkanie na montażu wystawy: 07.02.2019 15:00-17:00