Rap alternatywny, poetycki, inteligentny, refleksyjny. Tak najczęściej określa się twórczość Bisza. Teksty najeżone są literackimi nawiązaniami. Sam raper nie kryje fascynacji twórczością Gombrowicza oraz Davida Fostera Wallace’a.

W swych tekstach snuje opowieści nad uwikłaniem człowieka w prawa kapitalizmu, zapośredniczenie medialne, dążenie do sukcesu. Próbuje znaleźć granice wolności i indywidualizmu, zastanawia się nad stratą i przemijaniem. Rzeczywistość w jego oczach jest jakby wyjęta z powieści Kafki – szukanie ucieczki z niej nie ma sensu. Z drugiej strony wytchnienia szukać można w zauważaniu codzienności i próbie akceptacji własnego losu. Rzeczywistość jest konstruktem.

Bisz mówi, jak jest, a jego analiza nowoczesności pozbawiona jest pocieszycielskich fikcji i naiwnej ekscytacji. Ujmowanie chaosu w formę utworów przynosi chwilową ulgę. Prawdziwość, surowość i spokój bitu przynoszą chwilową ulgę. To mało? Być może to wszystko, co dać może muzyka.