Ow­szem, mo­że­my mó­wić o apo­ka­lip­sie, o koń­cu zna­ne­go świa­ta, o per­wer­sji pa­trze­nia i o bru­dzie, ale ten tra­ci swo­je opy­cha­ją­ce wła­sno­ści, sta­je się za to tym, co uświa­da­mia nam bez­ruch, sta­tycz­ne trwa­nie, któ­re w za­ska­ku­ją­cy spo­sób oka­zu­je się być przy­jem­ne.

Jak nuda, jak me­dy­ta­cja – być może to kwe­stia słoń­ca, świa­tła, któ­re wy­peł­nia i od­sła­nia kurz.

Or­łow­ski nie fo­to­gra­fu­je „dra­my” upad­ku, nie in­te­re­su­ją go spa­da­ją­ce sa­mo­lo­ty, ognie pie­kiel­ne czy stru­mie­nie krwi. Kon­cen­tru­je się na cza­sie po, kie­dy już wszyst­ko, co było do prze­gra­nia, zo­sta­ło prze­gra­ne, a upo­ko­rze­nie i strach wy­pa­li­ły się, ustę­pu­jąc miej­sca spo­ko­jo­wi i bez­myśl­no­ści.

Być może jest to tyl­ko zmę­cze­nie, prze­pa­le­nia wy­ni­ka­ją­ce­go z ocze­ki­wań i na­pięć, być może jest to ak­tyw­ne dzia­ła­nie zmie­rza­ją­ce od cał­ko­wi­te­go po­łą­cze­nia się z ży­ciem. Czy­ste nie za­kłó­co­ne ni­czym trwa­nie. Wol­ność od wszyst­kie­go.

Gabriel Orłowski

Uro­dzo­ny w 1989, miesz­ka i pra­cu­je w War­sza­wie. Fo­to­graf, mu­zyk i ar­ty­sta mul­ti­me­dial­ny. Ukoń­czył Pań­stwo­wą Wyż­szą Szko­łę Fil­mo­wą, Te­le­wi­zyj­ną i Te­atral­ną w Łodzi z dy­plo­mem ma­gi­stra sztu­ki w 2016. Or­łow­ski wy­sta­wiał pra­ce na wy­sta­wach in­dy­wi­du­al­nych i gru­po­wych w Eu­ro­pie (m. in. w Ga­le­rie du Jour Agnes B. (Pa­ryż, 2014), Ga­le­ria Leto (War­sza­wa, 2015), Ga­le­ria Zi­gu­ta­mve (Wie­deń, 2018), a tak­że na tar­gach MIA Pho­to Fair (Me­dio­lan, 2019). Współ­pra­cu­je z wło­ską ga­le­rią Sha­zar. Au­tor ksią­żek i zi­nów.