Ale świat gotycki kolonizuje tę granicę. Oznacza to, że kiedy jesteśmy w jakiejś relacji do świata duchów, widm, umarłych – jesteśmy już dotknięci przez ten świat.

Widzowie, którzy obejrzą „Gotyk Polski” zostaną zatem wtajemniczeni: wpuszczeni w miejsca, których istnienie na co dzień nam umyka: momenty, których nie jesteśmy w stanie dostrzec: półpauzy między oddechami, w ciszę tuż po piosenkach. Martwe jest tam żywe, a żywe martwe. Smutne jest wesołe, a śmieszne smutne. Duch, którego wywoła bohaterka, może zostać z wami na zawsze – choćby jako piosenka. Piosenek jest tu zresztą mnóstwo, pełnią funkcję przetwarzania rzeczywistości, bywają hymnami biedy, songami o emancypacji, protestami, ale też retro piosenkami, jakie można było usłyszeć w zabytkowym już kabarecie.

Sztuka przewartościowuje pojęcie starzenia się, przygląda się dojrzałej cielesności i pop-kulturowym kliszom związanym z polskim pochówkiem. Wszyscy zatańczymy w tym tańcu: równość nie jest tu jedynie postulatywna, nie tylko międzygatunkowa. Jeśli przedmioty też umierają – mogą także zmartwychwstać. Po lodówce-łazarzu można się spodziewać samych roszczeń, po Lulanym Dziecku w funkcji chóru – mickiewiczowskich przepowiedni. Czy każdy starszy bogacz przypomina Logana Roya? Czy każdy majętny starzec to Król Lear? Starość osoby majętnej różni się od starości osoby ubogiej. Starość mężczyzny jest w zachodniej kulturze inna niż starość kobiety.

Funeralna estetyka kampowa pozwala na bal, w którym śmieć, tania stylizacja, przedmioty i ludzie „drugiej kategorii” dostają punktowe światło. To oni wydają to przyjęcie. Wszyscy inni – także zmarli – to motłoch, a motłoch jest pozaklasowy i może przyczynić się do rewolucji. Widz, który stanie oko w oko z motłochem może płakać, może się śmiać. Ale powinien pamiętać: świat gotycki kolonizuje granicę między „nimi” a „nami”. Już jesteśmy dotknięci. Już śpiewamy te same piosenki.