Oprócz malarstwa, które było najważniejszą formą wypowiedzi, artysta konstruował obiekty z pogranicza rzeźby, ready made i dokumentował procesy twórcze. Przekraczając granice tradycyjnego obrazu, tworzył złożone konstrukcje dyptyków lub uniezależniał od płaszczyzny formy odnoszące się do pojęć filozoficznych. Balansowanie na granicy dwóch światów, z jednej strony zachwyt nad sensualnością stricte materialnej rzeczywistości, z drugiej – poszukiwanie przeczuwanych, niemożliwych do zwerbalizowania pierwiastków duchowych skłaniały Mazurkiewicza do niekonwencjonalnych działań. Wiązało się to z fascynacją myślą Teilharda de Chardin i koncepcją chrystocentrycznego humanizmu.

Twórczość Mazurkiewicza stanowi ważny punkt odniesienia dla neoawangardowych działań kolejnych pokoleń, fundamentalnych dla oblicza sztuki wrocławskiej, dlatego warto poddać ją strategii rewaloryzacji i zweryfikować jej wartość według nowych kryteriów. Mazurkiewicz pozostaje bowiem postacią niejednoznaczną i pełną paradoksów. Wspaniały nauczyciel, błyskotliwy intelektualista był jednocześnie artystą, którego działania wymykały się dawniejszej, ale i współczesnej krytyce, bezradnej wobec jednoczesnego anachronizmu i swoistej aktualności jego sztuki.

Alfons Mazurkiewicz (1922–1975) to jedna z najważniejszych postaci powojennego środowiska artystycznego Wrocławia. Uczestnik i laureat „Arsenału”, współtwórca awangardowej „Grupy X” oraz członek Szkoły/Grupy Wrocławskiej zapamiętany został jako twórca oryginalnego malarstwa oraz nowatorskiej koncepcji „Duo-plastycyzmu”. Początkowo tworzył w duchu abstrakcji geometrycznej, później zmagał się z materią malarską kształtowaną na podobieństwo miękkiego reliefu. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, podobnie jak wielu twórców wrocławskich, zainteresował się konceptualizmem, choć jego poszukiwania dotyczyły także kwestii duchowości. Jako pedagog miejscowej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych opracował i realizował interesujący eksperyment edukacyjny (Program Otwarty). Umożliwiał on studentom konfrontowanie się z najnowszymi nurtami sztuki i podejmowanie problemów wykraczających poza standardy uczelniane.

Prace prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Ziemi Chełmskiej im. W. Ambroziewicza, Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy oraz z kolekcji prywatnych.

Kurator: Andrzej Jarosz

Wernisaż: (poziom 5) 04.10.2019 18:00

Oprowadzanie kuratorskie: (poziom 5) 06.10.2019 18:00