Sama ekspozycja stanowić będzie przestrzenne rozwinięcie praktycznych i teoretycznych rozważań twórcy na temat modułu, brył i ich wzajemnych relacji przestrzennych. Przyjmie ona formę instalacji, zaprojektowanej przez Łukasza Wojciechowskiego – architekta, badacza twórczości Szpakowicza oraz architektkę Aleksandrę Czupkiewicz.

W obrębie instalacji prezentowane będą modele zrealizowanych budynków autorstwa Szpakowicza – przede wszystkim trzech domów w Zalesiu Dolnym, które stanowiły swoiste credo architekta, a także przestrzenne diagramy kompozycji modularnych oraz projekty, rysunki i fotografie związane z takimi koncepcjami jak – osiedle Waszyngtona (Warszawa, 1962), Stegny (Warszawa, 1973), Natolin Wyżyny (Warszawa, 1978), Moczydło (Warszawa 1980), Szkoły Specjalnej w Legionowie (1989) i tych realizowanych już poza granicami Ain Benian i Tijarat (Algieria, 1982), czy osiedla w Giberville (Francja 1994).

Jan Szpakowicz, Zalesie, dom własny, 1965-70, foto: Renata Pajchel

Logiczny porządek i matematyczny rygor projektowanych przez Szpakowicza systemów sprawiają, że proponowane przez niego rozwiązania stają się niezwykle uniwersalne – funkcjonują ponad skalą, funkcją i granicami kręgów kulturowych, czy tendencji stylowych. W jego twórczości pobrzmiewają echa inspiracji awangardowymi twórcami z Francji (Claude Parent), Japonii (Kenzo Tange), ale przede wszystkim – twórczością architektów skupionych wokół warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych – Oskara Hansena, Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Sołtana. Celem wystawy jest prezentacja i popularyzacja twórczości wybitnego architekta, który za sprawą wyjątkowego, autorskiego języka projektowania rozszerzał granice architektury, łącząc odległe światy matematyki i sztuki.