15. listopada 2024, godz. 19:00, Centrum Sztuk Performatywnych Instytutu Grotowskiego (Piekarnia Żywa Kultura), ul. Ks. Witolda 62, Wrocław, polska premiera spektaklu „Jesień” w reżyserii Katarzyny Minkowskiej, rząd drugi, miejsce 15, bardzo dobry widok na całą przestrzeń sceny zamkniętą w czterech ścianach i suficie olbrzymiej hali.

fot. mat. organizatorów/ Natalia Kabanow/ zdjęcie z próby

Na ścianach wizualizacje- twarze, roślinność, w zależności od potrzeby sceny widzimy zbliżenia dialogujących bohaterów, na dwóch telewizorach pojawiają się fragmenty newsów, które determinują zachowanie postaci. Motywują ich do buntu, sprzeciwu wobec niesprawiedliwości, pobudzają do walki o wolność i przyzwoitość. Jesteśmy przy łóżku chorego, na poczcie, w studiu telewizyjnym, na ulicy, w pokoju, w parku … przestrzenie przenikają się wprowadzając widza i postaci dramatu w nowe sytuacje. Dwa kopce szeleszczących liści usypane obok szpitalnego łóżka śpiącego w nim mężczyzny stają się miejscami, w których bohaterowie zanurzają się tanecznie lub opadają z sił, ale bezpiecznie. Natura jest tutaj bardzo ważna, znacząca i uzdrawiająca. Rozmowa z drzewem i przytulenie się do znakomitego w tej roli (ale też cudownego jako pocztmistrza, rejestratorki, pocztmistrzyni, akuszerki) i odpowiednio ubranego Michała Opalińskiego to scena, która jest jak katharsis dla jednej z postaci opowieści wyśmienicie granej przez Agnieszkę Kwietniewską. Dzięki Zoe Spencer-Barnes i Człowiekowi – Drzewu widz przechodzi przez proces oczyszczenia reagując wyzwalającym od napięcia śmiechem. Igor Kujawski w roli narratora bezpiecznie prowadzi publiczność przez wielowątkową opowieść. Wiarygodne i przekonywujące są: Elizabeth (trzydziestoletnia przyjaciółka stuletniego, pogrążonego we śnie Daniela) w tej roli Justyna Janowska i Wendy – jej matka, w tej roli Halina Rasiakówna. Tomasz Lulek jako Daniel Gluck i Filip Szatarski jako Młody Daniel Gluck- jeden – siłą spokoju i równowagi, drugi – obnażonym, symbolicznym tańcem – interesująco spajają postać.

„Jesień” w reżyserii Katarzyny Minkowskiej to spektakl gęsty od znaczeń, prowadzony w wielkim wyczuciem, odtańczony z sensem, zobrazowany aluzyjnie i wyśmienicie zagrany. Zabawny i refleksyjny, z mistrzowsko rozrysowaną amplitudą emocji. To opowieść o przemijaniu, zmianie, buncie, próbie akceptacji nieuniknionego, cykliczności przeobrażeń natury i o wielu innych wartościach, które będziemy chcieli lub mogli w danej chwili z niego odczytać. I jeszcze jedno. Krzesło- niewygodne, spektakl – długi, ponad dwie godziny. To tak na koniec, bo nie może być idealnie. Podeprę się (żeby nie upaść) cytatem z noblistki, Wisławy Szymborskiej, odebrany jest nam idiotyzm doskonałości, ale na pewno dużo w nas żył, śluzów, pokrętnych jelit i sekretności.

Idźcie, zobaczcie, przeżyjcie. Teatr Polski w Podziemiu posadził w Piekarni drzewo, które powinno zostać opatrzone tabliczką „pomnik natury i kultury”.

Najnowsza premiera Teatru Polskiego w Podziemiu to sceniczna adaptacja powieści Ali Smith „Jesień” w reżyserii Katarzyny Minkowskiej – jednej z najzdolniejszych artystek najmłodszego pokolenia.

reżyseria Katarzyna Minkowska
dramaturgia Joanna Połeć
adaptacja Joanna Połeć, Katarzyna Minkowska
scenografia Łukasz Mleczak
reżyseria świateł Monika Stolarska
wideo Marek Kozakiewicz
kostiumy Jola Łobacz
muzyka Wojciech Frycz
choreografia Krystyna Lama Szydłowska
asystent reżyserki Maciej Ćwieluch
pianista Marcel Baliński

Obsada
Justyna Janowska — Elisabeth Demand
Halina Rasiakówna — Wendy Demand
Tomasz Lulek — Daniel Gluck
Filip Szatarski — Młody Daniel Gluck
Agnieszka Kwietniewska — Zoe Spencer-Barnes
Michał Opaliński — Charlotte (pocztmistrz, rejestratorka, pocztmistrzyni, człowiek-drzewo, ochroniarz, akuszerka)
Igor Kujawski — Czytelnik (lekarz/promotor)
Katarzyna Wuczko — Pauline Boty

Lokalna społeczność:
Maciej Ćwieluch, Jan Dusza, Mateusz Guzowski, Anastazja Kowalska, Olga Mleczko, Jakub Sendek

^{Oprac. do
fot. mat. organizatorów/ Natalia Kabanow/zdjęcie z próby}