Powrót festiwalowych seansów do kin to nie pierwsza dobra wiadomość związana z tegoroczną edycją Nowych Horyzontów. W sierpniu wróci także kultowe Kino na Rynku, czyli cykl specjalnych, wieczornych pokazów plenerowych, w ramach których zaprezentujemy znakomite filmy nagrodzone na światowych festiwalach. W programie Kina na Rynku znalazły się m.in.: wyróżniona na MFF w Wenecji Ema Pabla Larraína, nagrodzona Złotym Lwem pełnometrażowa animacja Mariusza Wilczyńskiego Zabij to i wyjedź z tego miasta, czeski kandydat do Oscara – Szarlatan Agnieszki Holland oraz zdobywca czterech nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej – Parasite Joon-ho Bonga. Organizacja Kina na Rynku jest możliwa dzięki mecenasowi Międzynarodowego Festiwalu Filmowego – Miastu Wrocław.

Po ubiegłorocznej przerwie, kiedy to festiwal NH został (prawie) całkowicie zorganizowany online, powracają seanse stacjonarne w Kinie Nowe Horyzonty, Dolnośląskim Centrum Filmowym, Teatrze Muzycznym Capitol i pokazy plenerowe na wrocławskim Rynku, które są znakomitą okazją, aby poczuć wyjątkową, festiwalową atmosferę w samym sercu stolicy Dolnego Śląska. To właśnie tutaj doskonale widać, że kino to przede wszystkim my – widzowie i widzki, zgromadzeni przed wielkim ekranem, wspólnie doświadczający filmowych historii.

Wstęp na pokazy w ramach Kina na Rynku będzie bezpłatny (w miarę dostępności miejsc), zaś samo wydarzenie zostanie zorganizowane według obowiązujących wytycznych Głównego Inspektoratu Sanitarnego, z zapewnieniem maksymalnego bezpieczeństwa dla wszystkich uczestniczek i uczestników projekcji.

Program Kina na Rynku:

12.08.2021, godz. 22:00 – TBA

13.08.2021, godz. 22:00 – Zabij to i wyjedź z tego miasta

Realizowana przez 14 lat, premierowo pokazana na Berlinale i wyróżniona na festiwalu w Annecy animacja Mariusza Wiczyńskiego to przepełniony czułością dialog z duchami, blues na cześć przyjaźni, pieczołowite wskrzeszanie: ludzi, miejsc, dialogów, neonów, dźwięków, a nawet smużki papierosowego dymu. Autobiograficzny, przywołujący atmosferę peerelowskiego dzieciństwa i dorastania w potransformacyjnej, nabierającej kolorów Polsce film łączy poezję z surowym realizmem, żywych ze zmarłymi, nostalgię z godzeniem się ze stratą. Dzieło Wilczyńskiego – przemawiające głosami Ireny Kwiatkowskiej, Andrzeja Wajdy, Barbary Krafftówny, Daniela Olbrychskiego, Tomasza Stańki, Krystyny Jandy czy Anny Dymnej – to wzruszające pożegnanie z naznaczonym wojną pokoleniem rodziców twórcy, ale i przypomnienie, że rozmowa z tymi, którzy nas ukształtowali, nie ma końca. Jednym z najważniejszych rozmówców reżysera jest przyjaciel Tadeusz Nalepa, którego utwory i słowa nadają rytm i kierunek strumieniowi wspomnień.  Tekst Małgorzata Sadowska

14.08.2021, godz. 22:00 – Parasite

Nagrodzony Złotą Palmą w Cannes, najwyżej oceniony przez krytyków branżowego „Screena”, film Bonga Joon-ho zdobył serca festiwalowej publiczności. Łącząc kryminał z dramatem obyczajowym i thriller z czarną komedią, twórca  Snowpiercera i  Okji połączył dwie rodziny, dwa światy, dwie klasy społeczne, które coraz rzadziej mają szansę się spotkać. Dzieli je powiększająca się przepaść ekonomiczna, która zadłużoną większość spycha coraz niżej, a bogatą mniejszość winduje w górę. Bezrobotni rodzice z dwojgiem dorastających dzieci koczują w slumsie, podczas gdy do zaprojektowanej przez znanego architekta posiadłości pana Parka wchodzi się po schodkach. Dla syna biedaków to żadna przeszkoda – choć oblał egzaminy na studia, ma ambicję i dość sprytu, by wspiąć się po drabinie społecznej. Kiedy nadarza się okazja, by objąć w domu pana Parka posadę korepetytora, chłopak bezbłędnie odgrywa rolę wykształconego, skromnego, godnego zaufania nauczyciela. Dokładnie takiego, o jakim fantazjują bogate snoby. W spisku biorą też udział członkowie jego rodziny, eliminując konsekwentnie służbę państwa Park. Seria zaskakujących, tragikomicznych zdarzeń, za sprawą których bogaci i biedni skonfrontują swoje style życia, prowadzi do wbijającego w fotel finału. Tekst Małgorzata Sadowska

15.08.2021, godz. 22:00 – Szarlatan

Siedem lat po zrealizowaniu serialu Gorejący krzew Agnieszka Holland wróciła do Czech, by nakręcić jeden z najbardziej przewrotnych filmów w karierze. Szarlatan opowiada historię słynnego zielarza Jana Mikoláška (świetny Ivan Trojan), z którego usług korzystali prominentni politycy z Czechosłowacji i całego regionu, także z nazistowskich Niemiec. Choć wśród klientów uzdrowiciela znajdowali się również komunistyczni dygnitarze, krótko po wojnie Mikolášek stał się obiektem systemowych represji. Szarlatan to jednak coś więcej niż – kolejna w dorobku Holland – opowieść o jednostce wrzuconej w bezlitosne tryby historii. Polska reżyserka tworzy na ekranie złożony portret bohatera, u którego chęć pomocy ludziom łączy się z politycznym konformizmem i zgubnym poczuciem pychy. Niejednoznacznego obrazu Mikoláška dopełnia także jego pogmatwane życie uczuciowe. Pojawienie się tego wątku sprawia, że Szarlatan zaskakuje widzów i z rejonów kina politycznego nieoczekiwanie dryfuje w stronę przejmującego melodramatu. Tekst Piotr Czerkawski

16.08.2021, godz. 22:00 – Biały, biały dzień

W biały, biały dzień, gdy nieba nie można odróżnić od ziemi, zmarli mogą mówić do tych, którzy wciąż żyją – głosi islandzkie powiedzenie. W taki też dzień ginie żona Ingimundura, która spada w przepaść rozpędzonym samochodem. Owdowiały policjant próbuje zacząć wszystko od nowa: opiekuje się wnuczką, wykańcza dom dla córki, chodzi na terapię. Pewnego dnia żona jednak do niego przemówi. Mężczyzna przypadkiem odkrywa jej tajemnice, która po raz pierwszy od dawna wzbudzi w nim silne emocje. Gdy tama udawanego spokoju pęknie, nic nie powstrzyma przemocy. Reżyser niezapomnianych, ekstrawaganckich  Zimowych braci swoim drugim filmem potwierdza, że jest jednym z najzdolniejszych młodych twórców ze Skandynawii.  Biały, biały dzień – dojrzalszy, formalnie chłodny i zdystansowany, ale kipiący od tłumionych uczuć – to przenikliwy obraz zmagań z żałobą, a jednocześnie angażujące kino zemsty. Odtwórca głównej roli Ingvar E. Sigurðsson stworzył przekonujący portret wdowca żyjącego w potrzasku przeszłości, powoli osuwającego się w szaleństwo. Islandzki aktor słusznie został nagrodzony przez jury canneńskiego Tygodnia Krytyki. Tekst Mariusz Mikliński

17.08.2021, godz. 22:00 – Niepamięć

Niby współczesna, ale umieszczona poza czasem opowieść przenosi nas do Aten, gdzie panuje epidemia amnezji. Aris ma numer 14842 na szpitalnym oddziale dla osób z zaburzeniami pamięci. Pewnego dnia wyszedł z domu, wsiadł do autobusu i na pętli nie wiedział już, kim jest, gdzie mieszka, co przeżył. Pamięta tylko smak jabłek. Takim jak on daje się szansę – mogą stworzyć sobie nową tożsamość i nowe wspomnienia. Prowadzony za rękę jak dziecko mężczyzna naprawdę cofa się do czasów dzieciństwa: uczy się jeździć na rowerku, chodzi na dyskoteki, podrywa dziewczyny. Sprawdza, czy można zacząć jeszcze raz, omijając wyboje porażek i dramatów. Christos Nikou wyposaża Arisa w magnetofon i aparat Polaroid, czyniąc świat analogowego zapisu kolejnym bohaterem. Przenikające jego film poczucie straty pokrewne jest melancholii kina Charliego Kaufmana. Ale Niepamięć przynosi też powidoki greckiej Nowej Fali (Nikou był asystentem reżysera przy Kle Lanthimosa) i pobrzmiewa głosem orwellowskiego Wielkiego Brata. Spotykają się tu więc intymność i rozmach, czułość i dystans, natomiast amnezja staje się zarówno osobistym dramatem, jak i wyborem całych narodów. Tekst Małgorzata Sadowska

18.08.2021, godz. 22:00 – Słudzy

Wschodnioeuropejski film noir, który rzuca światło na mroczne epizody czechosłowackiej historii, by wydobyć z cienia współczesne problemy. Tytułowi Słudzy to zarówno partyjni aparatczycy, jak i wychowankowie praskiego seminarium oraz ich opiekunowie. Ci, którzy służą państwu, pozostają w konflikcie z tymi, którzy służą Bogu. Jednak służący prawdzie czarno-biały film Ostrochovský’ego nie jest bynajmniej naiwną opowieścią o pojedynku sił światła i ciemności. Rozgrywająca się w latach 80. opowieść eksploruje szarą strefę politycznych gier, cynizmu i kompromisów, obnażając mechanizmy rządzące totalitarnymi strukturami. Krytyka państwa idzie pod rękę z krytyką Kościoła jako autorytarnej instytucji, która w imię trwania nie zawaha się poświęcić życia najsłabszych. Reżyser skupia się na losach świeżo upieczonych seminarzystów Michala i Juraja, chłopców z prowincji, którzy wstępują do klasztoru z optymizmem i gorliwością. Nie wiedzą, że wkraczają w świat spisków, zdrad i złamanych życiorysów ani że ich przyjaźń poddana zostanie próbie. Ten mocny, chwytający za gardło film to oskarżenie gerontokracji i patriarchatu.  Tekst Małgorzata Sadowska

19.08.2021, godz. 22:00 – Deerskin

Bohaterką czarnej komedii Quentina Dupieux jest… kurtka z frędzlami. To ona staje się fetyszem niejakiego Georges’a, przegranego gościa, który po zakupie zamszowego ciucha zaczyna marzyć o sławie filmowca. Wydawszy ostatnie pieniądze, mężczyzna błąka się po francuskiej prowincji, z każdym dniem zbliżając się coraz bardziej do granicy obłędu. Zaczepia ludzi, gada z frędzlami, chwyta za kamerę, snuje się po wzgórzach. W siatkę swoich fantazji, zmyśleń i kłamstw wciąga miejscową barmankę, która nocami hobbystycznie przemontowuje stare produkcje.  To film o zwyczajnym szaleństwie – przyznał reżyser. –  Ale przede wszystkim też o wolności: o tym, co z nią robimy. Mieszając komedię z kinem grozy i dramatem obyczajowym,  Deerskin ani na chwilę nie traci kontaktu z rzeczywistością – dziwność i absurd są tu jak zdumiewające narośla na surowej materii. To także aktorski  tour de force Jeana Dujardina. Aktor znany z oscarowego  Artysty jako gadający z kurtką Georges kpi z własnego gwiazdorskiego statusu. Tekst Małgorzata Sadowska

20.08.2021, godz. 22:00 – Ból i blask

Entuzjastycznie przyjęty przez krytykę, wielki powrót Pedra Almodóvara. Głównym bohaterem  Bólu i blasku jest reżyser filmowy Salvador Mallo (nagrodzony Złotą Palmą w Cannes Antonio Banderas), pogrążony w kryzysie, kochany przez publiczność reżyser. Salvador zrywa kolejne więzy ze światem i zwraca się ku przeszłości: ku czasom dzieciństwa, ku pierwszej wielkiej miłości i momentowi, w którym kino stało się dla niego sensem życia.  Ból i blask, choć zaskakująco kameralny i wyciszony, jednocześnie zawiera w sobie wszystko to, za co kochamy Almodóvara. Hiszpański twórca po raz kolejny zachwyca wrażliwością wizualną, zgrabnie łączy subtelność z ekscentrycznym poczuciem humoru i daje upust swojej miłości do X muzy. Liczne wątki autotematyczne sprawiły, że dziennikarze w Cannes nie bez racji dostrzegli w  Bólu i blasku wariację na temat nieśmiertelnego  Osiem i pół Felliniego. Nowy film Almodóvara powinien spodobać się także wszystkim tym, którzy kilka lat temu zakochali się w  Wielkim pięknie Paola Sorrentina. Tekst Piotr Czerkawski

21.08.2021, godz. 22:00 – Berlin Alexanderplatz

Spektakularny powrót do legendarnej powieści Alfreda Döblina, a zarazem śmiały dialog z serialem Rainera Wernera Fassbindera, który zekranizował Berlin Alexanderplatz w 1980 roku. Qurbani nie tylko przeniósł akcję opowieści z międzywojnia w czasy współczesne, ale też zastąpił döblinowskiego proletariusza nielegalnym imigrantem z Afryki Zachodniej. Francis ma za sobą mroczną przeszłość i dotarłszy do Niemiec, pragnie rozpocząć uczciwe życie. Ale na przybysza bez papierów czeka tylko łóżko w nędznym hostelu, kiepsko płatna robota na czarno i kolejne upokorzenia. Chyba że ulegnie wszetecznemu urokowi Reinholda i wraz z nim zanurzy się w cekinowo-neonowy, spływający kokainą i szampanem berliński półświatek. Film Qurbaniego jest kryminalną balladą o udręczonej duszy, która utknęła w przestępczym limbo, nocną miejską odyseją i pełnokrwistym melodramatem. Przy czym równie namiętna więź łączy Francisa z niewinną prostytutką Evą, co z Reinholdem: bratem, przewodnikiem po manowcach, wcielonym diabłem. Choć reżysera zdecydowanie pociąga mityczny charakter powieści Döblina, delikatnie zarysował także społeczny wymiar opowieści o imigrancie: niewidzialnym, funkcjonującym na marginesach miasta, rysującym jego alternatywną mapę.  Tekst Małgorzata Sadowska

22.08.2021, godz. 22:00 – Ema

Białowłosa, gibka Ema roznieca ogień wszędzie tam, gdzie się pojawia: uwodzi i niszczy, niebezpiecznie się zbliża i niepostrzeżenie oddala. Pożar, o którym opowiada nowy film Pabla Larraína, zaczyna się od kontrowersyjnej decyzji Emy i jej męża Gastona. Para decyduje się oddać adoptowanego syna, gdyż chłopiec stał się agresywny i niebezpieczny. Małżonkowie obwiniają się nawzajem o porzucenie dziecka, rozpada się nie tylko ich związek, ale także grupa taneczna, w której razem pracują – Gaston jako choreograf, Ema jako tancerka. Kobieta wychodzi więc z przyjaciółkami na emanujące energią kolorowe ulice Valparaíso, by tam oddać się seksualnemu, zmysłowemu, ale i gwałtownemu, agresywnemu reggaetonowi. To bunt przeciw staremu życiu i staremu porządkowi, bunt, dzięki któremu opuszcza się duszne sale teatralne, porzuca się grzeczny taneczny krok, rozsadza się strukturę tradycyjnej rodziny i samodzielnie tworzy choreografię własnego życia. Pożądanie nie musi być binarne, kobiety mogą od nowa pisać własne role, o rodzinie nie decyduje pokrewieństwo. Improwizowany film Larraína to także manifest nowego kina czasów kryzysu, które zrywa z klasyczną narracją, nasłuchuje rytmu życia, uczy się języka nowego pokolenia. I zamiast snuć opowieści – tańczy.  Tekst Małgorzata Sadowska