Maria Pinińska-Bereś (1931–1999) to wybitna postać polskiej sztuki XX wieku, znana z eksploracji kobiecości, erotyzmu oraz ich powiązań z naturą i społeczeństwem. Jej prace, od lat 50. XX wieku do końca stulecia, będą eksponowane w Pawilonie Czterech Kopuł. Na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie kształciła się pod okiem Xawerego Dunikowskiego. Mimo że przez lata pozostawała w cieniu męża, Jerzego Beresia, obecnie zdobywa uznanie.

Początkowe prace z lat 50. to głównie figuralne rzeźby z gipsu, cementu i żelaza. W latach 60. zaczęła używać lżejszych materiałów jak kołdry, tkaniny czy papier mâché, co można zobaczyć w cementowych „Rotundach z wotami” (1961). Rezygnując z ciężkich postumentów, używała poduszek i pikowanych tkanin, co przyczyniło się do „udomowienia” rzeźby.

Maria Pinińska-Bereś, Maszynka miłości, 1969

Znaczącą serię „Gorsety” (1965–1967) charakteryzują lekkie rzeźby z papieru, drewna i tkanin, które wprowadzały widza w sferę codzienności. Jej prace z cyklu „Psychomebelki” (1969–1975), jak „Maszynka miłości” i „Parawan”, skupiają się na kobiecej seksualności, często eksponowanej w odważnych formach.

Performanse Pinińskiej-Bereś, jak „Modlitwa o deszcz” (1977) czy „Pranie I” (1980), były wyrazem jej kobiecej wrażliwości i przywiązania do natury. Wystawa zawiera także nagrania i rekwizyty z tych działań. Dzieła pochodzą z kolekcji rodzinnej oraz muzealnych. Wystawa, zorganizowana we współpracy z Kunstmuseum den Haag i Galerie für Zeitgenössische Kunst, zostanie pokazana również w innych europejskich muzeach. Towarzyszyć jej będzie katalog z tekstami badaczek.