Archiwum Państwowe we Wrocławiu powstało na gruzach działającego w przedwojennym Wrocławiu Staatsarchiv zu Breslau. W 1811 r., w związku z sekularyzacją klasztorów śląskich, powołano do życia Archiwum Prowincji Śląskiej we Wrocławiu (Das Schlesische Provinzialarchiv), którego zadaniem było zabezpieczenie olbrzymiej liczby książek, dzieł sztuki i archiwaliów nagromadzonych przez klasztory na Dolnym i Górnym Śląsku w ciągu minionych wieków.
Archiwum kierowane przez profesora Johanna Büschinga funkcjonowało początkowo w połączeniu z Uniwersytetem Wrocławskim, dopiero w roku 1821 zostało usamodzielnione i otrzymało prawo przejmowania nie tylko archiwów poklasztornych, ale także wszelkich akt państwowych rozproszonych na terenie całej prowincji.
W latach 1822-1830 jego zasób wzrósł dwudziestokrotnie. W tym okresie znaczny wpływ na działalność archiwum wywarł profesor Gustav Adolf Stenzel, który objął kierownictwo po rezygnacji Büschinga. W 1835 roku nadzór nad archiwum objęło Nadprezydium Prowincji Śląskiej, co spowodowało zmianę jego charakteru. Archiwum wrocławskie zaczęło stopniowo przekształcać się z instytutu naukowego w instytucję administracyjno-naukową. Kolejnym krokiem w tym kierunku było włączenie w 1867 r. Archiwum Prowincji Śląskiej do państwowej sieci archiwalnej i związana z tym zmiana nazwy na Archiwum Państwowe (Staatsarchiv). Dla tak prężnie rozwijającej się instytucji wzniesiono w 1906 r. bardzo nowoczesny, jak na tamte czasy, budynek archiwalny, który został całkowicie zniszczony podczas drugiej wojny światowej.
Miejsce:
Archiwum Państwowe we Wrocławiu
ul. Pomorska 2
50-215 Wrocław