Według agencji pozarządowych około 300 000. Istnieją trzy rodzaje bezdomności: materialna – brak dachu nad głową – psychologiczna oraz duchowa.

Nagasaki to historia dwojga bezdomnych ludzi. Bezdomność jako brak dachu nad głową dotyka Lokatorkę. Zrodzona jest z poczucia wykorzenienia, niezagojonych blizn z przeszłości /dzieciństwa, poczucia niesprawiedliwości, nierozliczenia przeszłości. Shmura-san jest doświadczany bezdomnością w znaczeniu psychologicznym – brak mu woli, ma niechęć zmian graniczącą z lękiem, nerwicę natręctw.

Sytuacja bohatera jest wynikiem niezgody, lęku przed zmieniającą się niestabilną rzeczywistością, rzeczywistością szumu. Obojga dotyka bezdomność duchowa, głębsza, bardziej bolesna, ukryta: bez-domność w sobie, bez-domność od siebie. Oboje uciekają od społeczeństwa. On zamyka się w domu twierdzy, ona żyje bez domu. To doświadczenie jest przekleństwem i nadzieją, bo w bezdomności można odkryć własne Ja.

Na scenie występuje Zina Kerste, Tadeusz Ratuszniak.
Czas trwania: 80 minut

Recenzja:

Samotność w „Nagasaki” | premiera spektaklu WTW