Zbudowane z rozmachem widowisko nie jest jednak popisem akrobatycznym czy tanecznym. W „Prometeuszu” zawarta jest wyraźna treść i historia, a elementy ruchowe są jedynie narzędziami narracji.

Kanwą przestawienia jest antyczny mit o Prometeuszu, który za pomocą wykradzionego bogom ognia budzi w ludziach rozum, myślenie, kreatywność, pasje i zainteresowanie światem. Niezadowolony z obrotu spraw Zeus posyła na ziemię Pandorę z puszką pełną ludzkich trosk, chorób i lęków. Pandora uwodzi brata Prometeusza (jego intelektualne przeciwieństwo) i namawia do otwarcia puszki, uwalniając na świat wszelkie ludzkie nieszczęścia. Prometeusz mści się na Zeusie, podstępem wymuszając na nim błędny wybór byka ofiarnego. W odwecie Zeus przykuwa Prometeusza do skał Kaukazu, wystawiając go na codzienne cierpienie.

Przedstawienie opiera się na ruchu, ale nie jest spektaklem stricte tanecznym ani pantomimicznym. Jako główny środek wyrazu artyści wykorzystują tutaj szeroko rozumiany ruch sceniczny, taniec, akrobacje oraz ekwilibrystykę cyrkową.

Pozwalając sobie na szczyptę metafory i fantazji należy patrzeć na ten spektakl jak na przedstawienie dramatyczne, w którym aktorom odebrano mowę, a dodano skrzydła.

Kolejną cechą, która może wyróżniać ten spektakl, jest jego nawiązanie w formie do teatru antycznego. Walorem realizacji jest połączenie widowiska z teatrem dramatycznym. Treść jest uniwersalna – ponadczasowa, międzykulturowa.

Kamil J. Przyboś – scenariusz i reżyseria, scenografia, adaptacja muzyczna
Maja Lewicka – choreografia
Anna Chadaj – kostiumy
Tomasz Filipiak – reżyseria świateł