Internetowy streaming został jego jedynym połączeniem ze światem zewnętrznym, a video które tworzy okazuje się być multimedialną mapą kreowanych przestrzeni. Gubiąc się w labiryncie własnych myśli i emocji wpada w trans. Ucieleśnieniając postaci tworzy sytuacje, w których zaczyna żyć. Ukazuje się̨ jako nieprzewidywalny demiurg, badając napięcia między światem wirtualnym a własną schizofreniczną wyobraźnią̨.

Zamknięty w izolacji roztacza wokół siebie aurę̨ wręcz irracjonalnego kultu, która objawiając się̨ pod postacią̨ dymu, ujawnia ciemne zakamarki własnego ego – rządzę̨ władzy, nikczemności, fetysz zemsty i wreszcie… wątpliwości. Do czego to wszystko zmierza? Dlaczego krzywdzimy? Kim jesteśmy? Jak okiełznać drzemiące w nas demony?

Adam Pietrzak tworząc swoja pierwszą solową wypowiedź sceniczną, zaprosił do współpracy swojego wieloletniego przyjaciela Piotra Mateusza Wacha. Razem, biorąc na warsztat wybrane szekspirowskie postaci – budują̨̨ niepokojący świat onirycznych obrazów – pełnych seksualnego napięcia, frustracji oraz wewnętrznej walki. Nie ma w nich jednak śladu po pierwotnych sytuacjach scenicznych ich literackich pierwowzorów. Widzimy skonfliktowanego z samym sobą̨ artystę, uwiezionego w klatce własnego umysłu, który jedynie poprzez narcystyczną autoekspresję wprost do obiektywu kamery – pełne pasji monologi czy ekstatyczny taniec – stara się nawiązać kontakt ze światem zewnętrznym. Kim jest osoba po drugiej stronie ekranu? Jakie miejsce w przedstawionym przez Pietrzaka i Wacha uniwersum zajmuje widz? Na te pytania każdy z nas musi odpowiedzieć́́ sam.