Dreadnoughts zaczęli grać folk-punk w 2007 roku z jednym celem: zdobyć wystarczająco dużo pieniędzy na występach, aby pokryć koszty shotów Fireball Whiskey w notorycznie obskurnym Ivanhoe Hotel w Vancouver. Po piętnastu latach mogą się pochwalić sześcioma albumami studyjnymi, dwoma EPkami i setkami niezapomnianych koncertów na całym świecie. Połączyli punk rock z wieloma europejskimi tradycjami ludowymi w sposób, któremu mało które grupy są w stanie dorównać. I to było niesamowite.

„Set Dreadnoughts”, pisze upvenue.com, „można streścić jednym słowem: skandaliczny”. Jeśli istnieje jedna rzecz, z której ta grupa jest dumna, to jej koncerty na żywo, które podążają za pierwszą (i jedyną) zasadą punk rocka: utrzymuj chaos. Nie ma żadnych scenariuszy wstępów. Nie ma choreografii. Brak wcześniej przygotowanych efektów dźwiękowych, pokazów świetlnych czy „jak się macie dzisiaj wieczór?”.

Tylko sześciu głośnych ekstrawertyków kierujących serią folk-punkowych tańców w stronę publiczności… czasami po zupełnie niepotrzebnej ilości alkoholu. Dreadnoughts to niekoniecznie zespół, to grupa promująca zaciekle ideę, że folk i punk tworzą doskonałe połączenie. Niszczą sceny i piją cydry na całym świecie, szerząc swoje folk – punkowe ewangelie każdemu, kto chce posłuchać.