W swoim pierwszym monodramie Baroyan gra Piotra, mężczyznę rozgoryczonego nieudanym życiem. Bohater „Trocin”, powieści Krzysztofa Vargi, pracuje jako komiwojażer w jednej z setek anonimowych warszawskich korporacji. Do jego obowiązków należą spotkania z kontrahentami w różnych miastach w kraju. Częste podróże dają mu sposobność dokładnego przyjrzenia się polskim pejzażom, ludziom i ich obyczajom. Wszystko to przepełnia go wstrętem. „Chciałem zmierzyć się z tekstem, ale musiałem go przefiltrować, żeby stał się mój. W spektaklu nie utożsamiam się z bohaterem, gram 27-latka, który ma te same co on problemy” – mówi Baroyan.

„Po Aztekach pozostały jakieś kamienie, po nas pozostaną co najwyżej trociny, z trocin powstaliśmy i w trociny naszych trumien się obrócimy”

mówi Piotr, główny bohater powieści „Trociny” Krzysztofa Vargi, którego gra Davit Baroyan.

Varga od lat łączy w swoich książkach pesymistyczne wizje z groteską. O „Trocinach” mówi: „Ta książka jest straszna i śmieszna jednocześnie, choć wolałabym, żeby była tylko straszna”. W scenariuszu nie znajdziemy gotowych recept na szczęście, za to w rozczarowaniach głównego bohatera możemy odnaleźć swoje lęki.

I mam wrażenie, że już kiedyś to było. To moje życie. Tania, odgrzewana historia, opowiedziana dla uciechy zgromadzonych na rodzinnym przyjęciu.

A moja śmierć? A śmierć inna? Czy też już były?

Śmierć dla ludzi jest nie lada atrakcją, mam na myśli oczywiście nie ich własną śmierć, ale śmierć innych, najlepiej oczywiście gdy jest to ktoś powszechnie znany, choć może być też ktoś z rodziny, ale i nagły zgon nieznajomego, szczególnie gdy jest się przy tym obecnym, to także rzecz nie do pogardzenia. Ludzie łakną prawdziwej śmierci, ponieważ są już znużeni śmiercią nieprawdziwą, którą serwuje im telewizja, ile razy dziennie można oglądać na niby zabijanych, na niby zastrzelonych, na niby zadźganych, to się robi zdecydowanie nudne, nawet bogato ilustrowane teksty w brukowcach o dzieciach zagryzionych przez psy, o córkach zamordowanych przez ojców, o synach zabijających matki, to też się robi nieco monotonne, choć na pierwszy rzut oka jest bardzo atrakcyjne i – można powiedzieć – smaczne. Jest tak, ponieważ ludzi podnieca – w sensie erotycznym – cudze upokorzenie. Typowa dla ludności zamieszkującej ten kraj satysfakcja z cudzego nieszczęścia i upokorzenia stoi za ciekawością i podnietą, która zaciera w nich świadomość, że oni sami też kiedyś takiego upokorzenia zakosztują, gdy będą zdychać w bólu i trwodze lub nagle w zawstydzeniu zwalać się na ziemię, na ulicy, w sklepie przy kasie, potrąceni przez samochód, gdy siatki z zakupami wypuszczą z siebie ukryte skarby.
Fragment powieści Trociny

Występuje: Davit Baroyan
Tekst: na podstawie książki Trociny Krzysztofa Vargi
Współpraca inscenizacyjna: Jarosław Fret
Realizacja dźwięku i oświetlenia: Paweł Nowak, Maciej Mądry
Producent: Instytut Grotowskiego
Premiera: 20 lutego 2019, Instytut im. Jerzego Grotowskiego
Czas trwania: ok. 60 min

Twórcy:

Davit Baroyan

Davit Baroyan jest z pochodzenia Ormianinem, urodził się w Erewaniu, od 1994 mieszka w Polsce. Ukończył studia dziennikarskie oraz animację kultury o specjalizacji teatralnej. Interesuje się teatrem od 14 r.ż., dołączył wtedy do grupy teatralnej Piktogram w Opolu, a w wieku 17 lat zaczął współpracować z goleniowskim Teatrem Brama. Uczestniczył w licznych warsztatach oraz treningach teatralnych w Polsce i za granicą, jest m.in. absolwentem dwóch edycji Akademii Teatru Alternatywnego. Współpracuje z wrocławskim Cloud Theater, a od 2014 jest aktorem Teatru ZAR, w którym występuje w spektaklach Armine, Sister i Medee. O przekraczaniu.

Jarosław Fret

Jarosław Fret jest założycielem i liderem Teatru ZAR, reżyserem, aktorem, dyrektorem Instytutu Grotowskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk Ewangelie dzieciństwa był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem Armine, Sister, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl Medee. O przekraczaniu z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk Ewangelie dzieciństwa (2010). Spektakl Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli.