Znana wszystkim historia o umiejącym rozmawiać ze zwierzętami doktorze Janie Dolittle, opowiedziana będzie przy pomocy „czarnego teatru’’. Dzięki specjalnemu, ultrafioletowemu światłu, niewidoczni dla publiczności aktorzy będą ożywiać lalki i przedmioty, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Spektakl na podstawie powieści Hugha Johna Loftinga w reżyserii i ze scenografią Libor Štumpf.

Doktor John Dolittle jest lekarzem, mieszka w Puddleby nad rzeką Marsh (Puddleby-on-the-Marsh). Pewnego dnia jego papuga, Polinezja, uczy go języka zwierząt. Od tej pory zostaje weterynarzem. Jest bardzo surowy, kiedy zwierzęta są źle traktowane. W czasie, gdy rozpoczyna się akcja pierwszego tomu, ma prawdopodobnie trzydzieści kilka lat. Opisywany jest jako mężczyzna niewielkiego wzrostu, krępy, ale przy tym sprawny i silny fizycznie. Nigdy nie był żonaty i poza siostrą, która pojawia się w książkach sporadycznie, nie ma krewnych.

Akcja powieści dzieje się w pierwszej połowie XIX wieku. Autor nie lokalizuje jej dokładnie: książki powstawały po I wojnie światowej, a na początku pierwszego tomu cyklu autor użył określenia czasu „kiedy wasi dziadkowie byli jeszcze małymi dziećmi”. O czasie akcji świadczy opis otoczenia (statki są wyłącznie żaglowe, nie ma jeszcze pociągów, podróżuje się tylko dyliżansami).

Czarny teatr (czes. černé divadlo) to rodzaj niemego widowiska scenicznego odgrywanego na ciemnej scenie z czarnymi kurtynami i z odpowiednim użyciem oświetlenia tworzącym grę światła i cienia. Ten rodzaj teatru, wywodzący się z Azji, współcześnie jest szczególnie popularny w Pradze, gdzie można go zobaczyć w wielu teatrach zarówno na dużej i małej scenie oraz w postaci „czarnej skrzynki”.

„Czarna skrzynka” posiadająca światło luminescencyjne bardzo popularna jest również w Niemczech i coraz większym zainteresowaniem cieszy się w Polsce. Czarny teatr w różnej postaci można znaleźć w wielu miejscach na całym świecie. Charakterystyczne dla czarnego teatru scenicznego jest stosowanie czarnych zasłon, zaciemnionej sceny, i światła UV, w połączeniu z kostiumami fluorescencyjnymi w celu stworzenia skomplikowanych złudzeń wizualnych. Technika czarnego teatru, w połączeniu z wyrazistym kunsztem tańca, pantomimy i akrobacji wykonawców, jest w stanie stworzyć niezwykłe spektakle. Staje się zabawą, surrealistyczną podróżą do świata mroku, w którym obiekty swobodnie unoszą się w przestrzeni. Tak wygląda oryginalny czarny teatr w Pradze. W czarnym teatrze wykorzystywany jest genialny, choć prosty, trik: główną rolę mogą odgrywać aktorzy ubrani na czarno, którzy na ciemnym tle są niewidoczni dla publiczności, a przedmioty w ich rękach swobodnie poruszają się w przestrzeni. Spektakle pełne pomysłów i szalonych sztuczek oferują wspaniałe doznania widzom wszystkich narodowości i pokoleń. W Pradze można odwiedzić kilka czarnych teatrów, które wystawiały swoje przedstawienia na całym świecie i wygrywały wiele międzynarodowych nagród, na przykład Teatr Metro, AllColours Theatre oraz Srnec Theatre. Praskie teatry osiągnęły w tej sztuce absolutne mistrzostwo.

Spektakl w wykonaniu Zdrojowego Teatru Animacji z Jeleniej Góry

Zdrojowy Teatr Animacji – Cyrk Doktora Dolittle

Dzieje Sceny Animacji warto zacząć od przypomnienia historii jej siedziby, której doczekała się po blisko 25 latach działalności, czyli Teatru Zdrojowego. Budynek leży w centrum XVIII-wiecznego parku w Cieplicach. Życie teatralne Cieplic, kwitnące i wcześniej ze względu na bawiących w uzdrowisku kuracjuszy, rozwinęło się jeszcze bardziej po wybudowaniu teatru. Jak wiemy Polacy chętnie odwiedzali w tamtych czasach Cieplice, toteż zapewne w z myślą o nich zarówno przyjezdne trupy teatralne jak i miejscowe grupy amatorskie wystawiały „Wesele krakowskie” (balet), „Starego Wodza” – napisany przez Karola von Holtei wodewil o Tadeuszu Kościuszce czy „Hrabiego Beniowskiego albo sprzysiężenie na Kamczatce”. Ale początki Sceny Animacji wiązały się z innym miejscem w Jeleniej Górze. Teatr, założony przez znanego wrocławskiego aktora Andrzeja Dziedziula, powstał jako Scena Lalkowa przy Jeleniogórskim Towarzystwie Społeczno-Kulturalnym. W początkach lat 90-tych Państwowym Teatrem Animacji kierował Andrzej Kempa. W tym czasie zespół włączył do swojego repertuaru widowiska plenerowe, z których „Szafa” w reżyserii Andrzeja Balla, w okresie późniejszym (1994 r.) zdobyła uznanie na festiwalach „Kontrapunkt” w Szczecinie (nagroda publiczności) i Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalkowych w Chorwacji – III miejsce. Momentem przełomowym w życiu teatru było otrzymanie własnej sceny, czyli Teatru Zdrojowego w Cieplicach. W 2002 roku Jeleniogórski Teatr Animacji został połączony z Teatrem im. C.K. Norwida i działał jako Scena Animacji Teatru Jeleniogórskiego do końca 2008 roku. Obecnie funkcjonuje pod nazwą: „Zdrojowy Teatr Animacji”.

Czas trwania ~1 godzina.