Ostatnie stulecie jest przykładem wieku, który przejdzie do historii jako wiek obciążony śmiercią milionów ludzi niewinnych.  Odrzucono moralną zasadę przykazania: „Nie zabijaj” jako absolutną i powszechnie obowiązującą. Współcześnie istnieją także ludzie, dla których przykazanie: „Nie zabijaj” nie stanowi ostatecznej normy. Propagują zasadę, że to człowiek ma pełną możliwość decydowania o życiu swoim i innych – od początku do końca. Czy rzeczywiście człowiek ma prawo decydowania o swoim i cudzym życiu?

Przyjęta przez reżyser Renatę Jasińską konwencja snu pozwala głównemu bohaterowi zarówno doświadczać przemocy jak i nieść ją dalej, ku innym .Delikatnie zarysowana jest kwestia wartości pracy. Czy powinna ona dawać satysfakcję, czy wystarczy iż przynosi pieniądze? A gdy praca jest uważana za hańbiącą, czy można jeszcze czuć się wartościowym człowiekiem, przydatnym w społeczeństwie? To nie koniec trudnych pytań stawianych w spektaklu. Kolejna rzecz do przemyślenia przez widza to problem uzależnienia od…zła. Uzależnienia silniejszego niż narkotyk. Uzależnienia od złych ludzi, towarzystwa, kolegów.  Jednostka słaba albo tylko z jakichś względów wyalienowana chcąc zasłużyć na uznanie tych „złych” poświęca często własną godność, czerni sumienie. Jaki jest finalnie bilans jej moralnych zysków i strat……..?

Te trudne dywagacje znajdują swoje odzwierciedlenie w ciekawym, oryginalnym,   wśród interesujących rozwiązań scenicznych i scenograficznych. Wszystko to sprawia, że „Piąte – nie zabijaj” to doskonała propozycja dla młodych ludzi, którzy dopiero wkraczają w dorosłe życie i zadają sobie pytanie: skąd pochodzi  zło, agresja? Czy jest w nim samym, czy może rodzi się w świecie zewnętrznym , poza człowiekiem? My, za Rousseau, dowodzimy, iż zło pochodzi z zewnątrz, a człowiek  w swej istocie jest dobry. Doskonale zdajemy sobie sprawę, ze młodym trudno jest dawać odpór złu, mówić „nie”, dokonywać słusznych lecz często przecież niepopularnych wyborów moralnych. Na ten problem zwracają uwagę zaprzyjaźnieni z Teatrem Arka liczni wrocławscy pedagodzy. Ufając ich wieloletniemu doświadczeniu skonstruowaliśmy mądrą , dostosowaną wiekowo, dowcipną prelekcję. Jest ona wpisana w ramy krótkiego treningu asertywności, dzięki czemu młodzież może nauczyć się odważnego dokonywania właściwych wyborów, mówienia „nie” złu.

Spektakl dojrzewał dłuższy czas, bowiem jego tematyka – zbyt poważna by lekko ją potraktować – domagała się gruntownego przemyślenia.

Scenariusz i  reżyseria: Renata Jasińska.

Przy wykorzystaniu fragmentów: „Psychologia i życie” Philipe’a Zimbardo i sztuki Rolanda Topora „Joko świętuje rocznicę” oraz na podstawie doświadczeń wrocławskich pedagogów.

Choreografia: Agata Obłąkowska

Muzyka: Kamila Salach

Wykonanie kostiumów, dekoracji i lalek : Karolina Konecka

Projekt świateł: Bartłomiej Pakos

Obsada:

Joko: Alexandre Marquezy

Mama, Delegatka, Staruszka, Koleś: Agata Obłąkowska

Tata, Koleś: Maciej Mazurkiewicz

Pijak, Zozi, Koleś: Jan Kot / Radosław Wojtas

Koleś, Delegat: Marek Trociński

Ami: Alicja Idasiak / Anna Rzempołuch

Pan z balonikami: Andrzej Kusiak