Na scenie dzieje się tak niewiele i tak wiele zarazem. Słowa, które padają ze sceny tną ciszę. Wzruszają, poruszają i hipnotyzują widzów. Nikt nie sięga po smartfona, nie patrzy na zegarek, nie rozmawia. Tak wielka jest siła tego spektaklu.

„Zapiski z wygnania” w reż. Magdy Umer w roli głównej z Krystyną Jandą właśnie takie są: doskonale ubogie w formę i bogate w poruszającą treść. Scena jest niemalże pusta, mikrofon, stolik z paczką papierosów i tyle. Ale reżyserka i aktorka świadomie i bezbłędnie wykorzystują technikę – przysłaniają w połowie przezroczystym ekranem scenę i wyświetlają na nim zbliżenia twarzy Jandy podczas monologu albo archiwalne zdjęcia. Dzięki temu wyraźnie widzimy, że każdy gest, półuśmiech, każde zmrużenie oka jest po coś.

„Ile cierpienia można znieść, zanim się nie oszaleje? Powychodzili z lasów, z dziur w ziemi, z szaf, piwnic i strychów, wyszli półżywi z obozów, wrócili z Syberii i Kazachstanu, do domu, do Polski. A potem, przez następne dwadzieścia trzy lata nie wyjechali (…). Chcieli mieszkać tutaj, tu, gdzie się urodzili ich rodzice i gdzie się urodziły ich dzieci – my. Po wojennej gehennie, po latach cierpienia i strachu, mimo wszystko jeszcze raz zadecydowali, że Polska to ich kraj. I tych ludzi po 1968 roku Polska wyrzuciła”.  Sabina Baral

Czas trwania: 100 minut, bez przerwy
Adaptacja: Magda Umer i Krystyna Janda
Reżyseria: Magda Umer
Obsada: Krystyna Janda i Janusz Bogacki z zespołem muzycznym w składzie: Tomasz Bogacki (gitara), Mateusz Dobosz/Paweł Pańta (kontrabas), Bogdan Kulik (perkusja), Marek Zebura (skrzypce)
Producent spektaklu: Teatr Polonia w Warszawie

Recenzja:

Mocne i wyciszone „Zapiski z wygania” | Krystyna Janda w Imparcie