„Poradnik pozytywnego jedzenia. Jak karmić się z miłością?” Katarzyny Błażejewskiej-Stuhr ukazał się nakładem Wydawnictwa Literackiego 19 marca. To świeżutki kąsek, aktualny, dopasowany do obecnych czasów i dzisiejszych potrzeb. Czy to książka dla wszystkich, czy tylko dla wybranych? Czy można zaufać opiniom i faktom w niej zamieszczonym?
„Poradnik pozytywnego jedzenia. Jak karmić się z miłością?” Katarzyna Błażejewska-Stuhr, Wydawnictwo Literackie
Autorką poradnika jest dietetyczka kliniczna i psychodietetyczka, doktorantka na Pomorskim Uniwersytecie Medycznym. Prywatnie żona Macieja Stuhra, mama Stasia i Tadeusza. Katarzyna Błażejewska-Stuhr prowadzi blog o zdrowym żywieniu kachblazejewska.pl, regularnie pisze do „Zwierciadła” i współpracuje z Radiem 357. Jest także autorka i współautorka wielu bestsellerowych książek oraz członkinią fundacji Kobiety bez Diety wspierającej ciałopozytywność. W poradniku, na którego okładce umieszczono jej rozpromienione popiersie obsypane warzywami i owocami, kieruje się medycyną opartą o faktach i badaniach naukowych. Poza tą jedną fotografią pozostałe zdjęcia zawarte w książce także pozytywnie oddziałują na czytelnika. Autorka w towarzystwie zieleni daje świadectwo dobrostanu, które niejeden czytający chciałby osiągnąć.
Jak sama opowiada w rozmowie z portalem Gazeta.pl: „Czasem zachęcam moich pacjentów do prowadzenia dzienników żywienia, w których zapisują nie tylko, co zjedli, ale też dlaczego. I później, gdy rozmawiam z nimi w gabinecie, okazuje się, że oni tym jedzeniem zaspokajają różne potrzeby emocjonalne, których nie potrafią w danej chwili zaspokoić w inny sposób”. Po takim wyznaniu możemy spodziewać się rzetelnego opracowania tematu i interesujących wniosków.
„Poradnik pozytywnego jedzenia. Jak karmić się z miłością?” Katarzyna Błażejewska-Stuhr, Wydawnictwo Literackie
Książka powstała z myślą o kobietach, które żyją w wymuszonej kontroli swoich ciał, w poczuciu, że są niewystarczające, że nie pasują, i sięgają po kolejne diety i sposoby, aby zmienić swoje ciało – pisze autorka. Z delikatnością i wyrozumiałości opowiada o kompleksach i lękach, o zajadaniu pustki i niedojadaniu za karę. O tym, jak nasze poczucie wartości przekłada się na dietę, a dieta na poczucie wartości. I wreszcie o poszukiwaniu intuicji i kontaktu z własnym ciałem w świecie zalanym tysiącem cud-diet- czytamy we fragmentach opinii o poradniku.
Książka jest przystępnie napisana i nie drażni zakazami tylko zachęca do czerpania radości z jedzenia zdrowych produktów.
W pierwszej części czytamy o żywieniu w kontekście kulturowym, społecznymi emocjonalnym. W drugiej- autorka opisuje, jak ważne dla naszego dobrostanu jest to, co jemy. Na koniec dowodzi, jak istotne są ruch, zdrowy sen, odpoczynek oraz relacje z innymi.
Swoją wiedzą żongluje z taktem i umiarem, nie zalewa czytelnika naukowymi terminami, w których mógłby utonąć. Jest czułą przewodniczką serwując mimochodem ciekawości, które niektórzy mogliby mieć w nosie, a ja korzystałam z zainteresowaniem i dziecięcym zdziwieniem.
Katarzyna Błażejewska-Stuhr pisze na przykład, że oddychanie przez prawe nozdrze działa pobudzająco, zwiększa poziom kortyzolu, powoduje przyspieszenie krążenia i wzrost tętna oraz podniesienie temperatury ciała (…) zaś oddychanie przez lewą dziurkę jest wyciszające, odpowiada za odpoczynek i uspokojenie.
Nie miałam pojęcia, jak ważna jest drożność obu dziurek i postanowiłam udać się do laryngologa z książką pod pachą, jako żywa reklama poradnika. Niech wszyscy wiedzą, że „Poradnik pozytywnego jedzenia. Jak karmić się z miłością?” Katarzyny Błażejewskiej-Stuhr jest już na półkach księgarń i pewnie długo tam nie poleży.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Literackiego.
„Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona, Wydawnictwo Rafael
Encyklikę „Fides at ratio” przeczytałam z zainteresowaniem. Jan Paweł II dowodził w niej, ze wiara i rozum nie muszą się zwalczać, lecz powinny się uzupełniać. Wczesne wiersze Karola Wojtyły były dla mnie zbyt mistyczne. Spektakl „Brat naszego Boga” Pawła Woldana zrealizowany na podstawie dramatu Karola Wojtyły oglądnęłam z ciekawością. Widziałam tłumy rozentuzjazmowanej młodzieży na ulicach Wrocławia podczas kongresu eucharystycznego w 1997 roku. Po drodze było jeszcze wiele innych ważnych literackich, filozoficznych, religijnych spotkań z papieżem. Teraz na mojej ścieżce czytelniczej pojawiła się monumentalna biografia, która przytłacza mnie wielkością i ciężarem. Nie sposób jej zabrać na ławeczkę w parku, czytanie na fotelu też jest uciążliwe, bo to olbrzymie tomisko. Kładę ją na biurku i taki sposób wejścia na lekturową ścieżkę okazuje się najwygodniejszy. Szybko okazuje się, że to lektura do przeglądania, czytania fragmentami, wracania do wybranych rozdziałów i kontemplowania. W sam raz na nadchodzący czas świątecznej zawieruchy z zajączkami, jajkami i mazurkami w tle.
„Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona, Wydawnictwo Rafael
Zatem do rzeczy, a raczej do książki. Z okazji 20. rocznicy śmierci św. Jana Pawła II, nakładem Domu Wydawniczego „Rafael”, ukazała się biografia papieża. „Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona – to okazała publikacja zawierająca ilustrowaną historię życia jej bohatera. Warto wspomnieć, że Dom Wydawniczy „Rafael” powstał 1 stycznia 2000 roku, z inicjatywy kilku dziennikarzy mediów katolickich i od tego czasu opublikował około 2 tys. tytułów w łącznym nakładzie ok. 10 mln egzemplarzy.
Najnowsza, monumentalna publikacja, jednej z największych oficyn zajmującej się tematyką religijną, może z powodzeniem zainteresować wszystkich, niezależnie od poglądów i przekonań. Trzeba jednak pamiętać, że nie jest to album kontrowersyjny, ani wieloznaczny. Stanowi raczej gloryfikację człowieka, na temat powstępowania którego opinie są obecnie niejednoznaczne. To biografia człowieka, który był wzorem i autorytetem dla wielu pokoleń Polaków, którego odchodzenie śledziliśmy w mediach, a transmisja pogrzebu przykuła do telewizorów cały świat. Żałobę narodową ogłosiło wtedy wiele państw, a refleksja o zmieniającym się świecie przenikała wszystkie dziedziny życia.
„Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona, Wydawnictwo Rafael
Książka „Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona jest szczegółowym opisem życia Jana Pawła II i wyróżnia się szatą graficzną. Zawiera niepublikowane wcześniej fotografie. Składa się z 30 rozdziałów, przedstawiających najważniejsze momenty życia i pontyfikatu Ojca Świętego: jego młodość, drogę do kapłaństwa, działalność duszpasterską, wybór na papieża, pielgrzymki, Światowe Dni Młodzieży, zamach na jego życie oraz ostatnie lata. Znajdujemy tu także zdjęcia z beatyfikacji i kanonizacji. W licznych fragmentach odwołuje się do literatury, historii Polski, romantycznych zrywów niepodległościowych. Ukazuje życie Jana Pawła II z perspektywy złożonych dziejów Polski. Nie jest to jednak hagiografia. Jej autor pisze z popularyzatorskim zaangażowaniem, które przenika na czytelniczą przyjemność.
Z żywym zainteresowaniem czytamy m.in. o spływach kajakowych, powołaniu na stanowisko biskupa , a potem papieża, o wadowickich kremówkach, o nauczaniu, encyklikach, o kontrowersjach, licznych pielgrzymkach, czy zamachu.
„Święty Jan Paweł II – Biografia” pod redakcją Marka Balona to interesująca propozycja, niepozbawiona wzruszających fragmentów, skrupulatnie rozpisująca tło historyczne, polityczne i społeczne. Dobra lektura do czytania od święta do święta, odświętna i codzienna.
Rocznicowa publikacja towarzyszy premierze filmu dokumentalnego „21.37” w reżyserii Mariusza Pilisa, który trafił na ekrany kin 2 kwietnia 2025 roku. Zarówno album, jak i film – stanowią świadectwo życia i duchowego dziedzictwa św. Jana Pawła II, ukazując jego wpływ na świat – zapewnia wydawca biografii.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Rafael.
Zaczęłam przeglądać od końca, przeczytała fragment i już wiedziałam, że „Wciąż żyję” będzie lekturą wzruszającą, jak dotarłam do początku okazało się, że to także wywołujący dreszcz morderczych emocji kryminał.
Za premierę pełnej napięcia i zaskakujących zwrotów akcji książki Martty Kaukonen „Wciąż żyję” odpowiada Wydawnictwo Czarna Owca. To do tej warszawskiej oficyny proszę kierować zażalenia i pochwały czytelnicze. Książkę przetłumaczyła Bożena Kojro, czego nie sposób pominąć skoro czytamy powieść po polsku, a nie w języku oryginału. Autorka – Martta Kaukonen- jest krytyczką filmową i pisarką mieszkającą w Helsinkach. Jej debiutancka powieść „Podążaj za motylem” zachwyciła zarówno czytelników, jak i krytyków, a prawa do tłumaczenia sprzedano do 15 krajów, m.in. Anglii i Stanów Zjednoczonych- jak podają źródła internetowe. Czy „Wciąż żyję” zyska porównywalną sławę? Czy wciągnie miłośników kryminałów i sensacji z zabójczym wdziękiem?
Ascetyczna okładka „Wciąż żyję” zaprasza do świata, w którym każda decyzja może okazać się tą ostatnią. Opowieść prowadzi przez mroczne zakamarki ludzkiej natury. Tutaj przeszłość i teraźniejszość splatają się w skomplikowaną sieć tajemnic.
Krótkie rozdziały szybko popychają akcję do przodu, żeby potem nieoczekiwanie zwolnić dając czas na złapanie oddechu. Czasem wymagają połączenia fragmentów w pozornie niepasującą układankę. Przy okazji częstują ciekawymi terminami z dziedziny psychiatrii np. „syndrom Stendhala”.
Minęły cztery lata. Ira i Arto połączyli siły i oboje pracują jako dziennikarze kryminalni w gazecie „Helsingin Aviisi”. Wszystko układa się pomyślnie, dopóki Ira nie zaczyna podejrzewać, że w Helsinkach grasuje seryjny morderca. Morderstwa bada nadkomisarz Kerttu Leppänen, szefowa helsińskiej jednostki zajmującej się brutalnymi przestępstwami, która z niecierpliwością czeka na emeryturę. Jednak nierozwiązane sprawy nie dają jej spokoju.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarna Owca.
Bywa czasem w życiu człowieka taki okres, że toaleta i związane z nią czynności pochłaniają go do reszty. Nie wystarcza wtedy siły i czasu na rozwijanie innych, mniej smrodliwych, bardziej subtelnych zainteresowań. Wtedy dobrze jest sięgnąć po zajmują książkę Olivii Meikle i Katie Nelson, do której ilustracje stworzyła Ella Kasperowicz, a całość wydała oficyna To Tamto. Czytanie opowieści spłukanej ciekawostkami i obrzydliwymi odkryciami może okazać się jedyny pocieszeniem i dobrą okazją do spędzenia z milusińskim w wieku 6+ kilku czytelniczych chwil.
„Smrodliwa historia toalet” autorstwa Olivii Meikle i Katie Nelson, ukazała się 26 marca Nakładem ToTamto, imprintu wydawnictwa Czarna Owca. To książka, której lepiej nie czytać przy obiedzie – zaleca wydawca.
Jej autorki zabierają czytelników w fascynującą (choć czasem cuchnącą) podróż przez historię ludzkich potrzeb fizjologicznych i ich wpływu na cywilizację. Dowiadujemy się, jak starożytni Rzymianie dzielili się gąbką do podcierania, jak mongolskie armie wykorzystywały odchody jako broń i jak królewskie toalety miały swoje… towarzystwo. Dzięki lekkiej narracji, rzetelnym badaniom i dużej dawce humoru ta książka pokazuje, że historia sanitariatów to nie tylko śmiesznostki, ale i klucz do zrozumienia zdrowia publicznego oraz postępu społecznego.
To lektura równie pouczająca, co zaskakująca. Na okładce znajdujemy ostrzeżenie: To nie jest lektura dla osób o słabym sercu ani wrażliwym nosie!
Faktycznie, już na okładce spotykamy pana w cylindrze, który siedzi na sedesie czytając gazetę, z tytułem artykułu „Wynalazca toalet robi plum”.
Szybko dowiadujemy się, że dorosły człowiek raz dziennie robi kupę, która waży około 420 gramów, gdyby to zsumować, wychodzi że to: 25 jabłek na tydzień. Potem brodzimy w wychodkach, ściekach, rurach, kanałach, oczyszczalniach. Poznajemy historię toalet, sposoby korzystania z niej i wykorzystywania odchodów np. do walki, nawożenia, czy wytwarzania energii.
Całość czyta się i ogląda z przyjemnością wprost proporcjonalną do nieprzyjemności ze smrodliwego tematu, który podejmuje. Humor językowy i graficzny przyczynia się do większego zainteresowania tą jakże oryginalna publikacją.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa To Tamto / Czarna Owca.
Teatr Układ Formalny działający w Centrum na Przedmieściu przy ul. Prądzyńskiego we Wrocławiu przygotował dla widzów coś wyjątkowego. Przejmujący spektakl o tytule „[+#@!? (słowo na G)” rekomendowany jest dla widzów od 13 roku życia. Dwuczęściowa historia osadzona w środowisku szkolnym to piekielnie dobra realizacja przerażającej, kryminalnej opowieści.
O spektaklu według tekstu Magdaleny Drab pt. „[+#@!? (słowo na G)”, który porusza temat przemocy seksualnej wśród młodzieży, w realistyczny i przejmujący sposób opowiedzieli doborowo obsadzeni w swoich rolach: Wiktoria Czubaszek, Paulina Mikuśkiewicz, Grzegorz Kumorkiewicz, Bartosz Śledź i Maksymilian Zejdler. Przedstawienie wyreżyserował Grzegorz Grecas.
Przejmujący, dwuczęściowy spektakl, po przerwie wyraźnie zmieniający warunki uczestnictwa w nim publiczności wciąga widza w swój świat od pierwszej sceny. Mocny emocjonalnie, ciężki tematycznie, wsysający jak najlepsze kryminały, dziejący się tu i teraz, w szkole, w środowisku młodzieży i nauczycieli, nastolatków i dorosłych. Dający dużo wątków do rozmyślań, refleksji i rozmów. Inspirujący i przerażający. Piekielnie dobry. Takie opinie piętrzą się w przestrzeni foyer po obejrzeniu przedstawienia. Okazuje się, że spektakl jest swego rodzaju wznowieniem mającego premierą w 2017 roku „Słowa na G”. Teraz w zmienionej obsadzie trafia na scenę Centrum na Przedmieściu i budzi równie silne silne emocje, jak niegdyś.
Temat i sposób opowiedzenia historii poniżenia uczennicy przez kolegów z klasy i reakcja pokoju nauczycielskiego na zdarzenie okazuje się zaskakująca i wyjątkowo trudna do jednoznacznej oceny. Kto jest winny dokonania tego, co zaczyna się na g, a czego nikt nie chce nazwać gwałtem. Jak powinni zachować się dorośli, którzy dbają o bezpieczeństwo młodzieży w szkole? Jak traumy dzieciństwa wpływają na sposoby interpretacji rzeczywistości? Piętrzą się pytania. Nie ma jednej skutecznej i niekrzywdzącej nikogo drogi zamknięcia sprawy, wskazania winnego i zadośćuczynienia. Amplituda emocji nie spada poniżej psychologicznego dobrze skrojonego dreszczowca, który mógłby się wydarzyć w szkole za rogiem.
To spektakl, który domaga się oglądnięcia, krzyczy i sączy ciszę, żeby potem wybuchnąć tematami do przetrawienia, przemyślenia i przedyskutowania.
REALIZATORZY/REALIZATORKI
Scenariusz i dramaturgia MAGDALENA DRAB
Reżyseria GRZEGORZ GRECAS
Asystentka reżysera ZOFIA GRZYWACZ
Kierownik produkcji PAULINA MIKUŚKIEWICZ
Scenografia MACIEJ RABSKI
Kostiumy BARBARA SCHEFFLER
Muzyka TYMOTEUSZ WITCZAK
Wideo i reżyseria świateł KACPER SCHEFFLER
Realizacja nagrań audio KRZYSZTOF GRĘBSKI
Aranżacja przestrzeni i kostiumy w pierwszej wersji AGNIESZKA „ALEX” ALEKSIEJCZUK
II scenograf pierwszej wersji JAN GŁĄB
Oprac. i fot. do.
Wystawa „Ścieżka generacji w oszczędzaniu” to zaproszenie do odkrywania zmieniających się podejść do finansów i zarządzania pieniędzmi na przestrzeni dekad. Ekspozycja przenosi w świat finansowych nawyków Generacji Silver, X, Y i Z, ukazując różnice między tradycyjnym oszczędzaniem a nowoczesnymi metodami zarządzania budżetem. Każda generacja ma swój własny sposób myślenia o pieniądzach – od oszczędności na czarną godzinę, przez dywersyfikację inwestycji, aż po cyfrowe portfele i aplikacje do zarządzania wydatkami. W przestrzeni wystawy historie różnych pokoleń łączą się w jeden narracyjny szlak, który nie daje jednoznacznych odpowiedzi, lecz prowokuje do refleksji i zadania sobie pytania: czym oszczędzanie jest dla mnie?
Autorami i producentami wystawy są Zuzanna Zysiek i Michał Hadzik, doktoranci w Instytucie Projektowania Uniwersytetu SWPS.
Jak podkreślają autorzy prac: „Oszczędzanie nie ma jednej definicji. Nasza wystawa to opowieść o zmianach, jakie zachodziły w podejściu do finansów na przestrzeni pokoleń. To wizualna i narracyjna podróż, która pokazuje, jak bardzo ewoluowało myślenie o pieniądzach – od zachowawczej ostrożności, przez stabilność i planowanie, aż po cyfrową elastyczność i natychmiastowość. Ta wystawa nie daje jednoznacznych odpowiedzi – ale stawia pytania, które warto sobie zadać”.
Wernisaż wystawy odbędzie się 14 kwietnia o godz. 17:00.
Wydarzeniu towarzyszyć będzie spotkanie pod hasłem „Czy oszczędzanie to tylko pieniądze?”. Udział w nim wezmą autorzy wystawy i eksperci z CA: Katarzyna Kierzkowska i Jacek Stąpała. Poruszą oni również kwestie związane z zarządzaniem własnym budżetem oraz odkładaniem pieniędzy na przyszłość, w szczególności przez studentów.
Wystawę „Ścieżka generacji w oszczędzaniu” w Galerii Grafiki SWPS we Wrocławiu przy ul. Ostrowskiego 30b będzie można oglądać do 7 maja.
Nie mam ręki do roślin. Nurzanie się w zieloności traktuję jak niezbędny do życia element. Bez wyjścia do parku czuję się jak chora i niezdolna do jakiejkolwiek pracy. Ale uprawianie, pielęgnowanie, rozmnażanie, doglądanie, podlewanie, nawożenie, przycinanie, rozsadzanie… nie należą do czynności, które potrafię robić dobrze i z pasją. Ostatnio nawet zauważyłam, że rośliny domowe, mieszkające sobie w doniczkach w pokoju i kuchni mnie nie lubią i wolą umierać lub zamierać w mojej obecności. Przykre obserwacje osobiste zainspirowały mnie do sięgnięcia po książkę „Roślinne historie” Dawida Oleszki, z przekonaniem, że jej autor zmieni moje doświadczenia w sprawie koniecznej mi do życia bliskości zieloności.
Szybko okazało się, że Dawid Oleszko, wrocławianin z wyboru, z wykształcenia architekt krajobrazu, pasjonat roślin i wreszcie autor popularnego profilu @roslinnehistorie (ponad czterysta tysięcy obserwujących na Instagramie, ponad milion polubień na TikToku), to osoba przyjemnie angażująca czytelniczą ciekawość. Jego zwariowany poradnik o pielęgnacji roślin doniczkowych świetnie się czyta, dobrze ogląda, znakomicie przemyśliwuje. Z przyjemnością sięga się po niego od czasu do czasu, żeby sprawdzić, gdzie postawić, co postawić i jak przesadzić.
Język i sposób rozkładu treści „Roślinnych historii” sprzyja lekturowym peregrynacjom w głąb tego, co powinno dostarczać przyjemnych doznań.
Dawid Oleszko pisze, że rośliny to jego życiowa pasja. Ma ich ponad 200, a jego domowa dżungla wciąż się rozrasta o kolejne okazy. Dawid nie dmucha i nie chucha na roślinki, nie śpiewa im piosenek, żeby szybciej rosły. Zna za to milion wskazówek, co robić, żeby się ogarnęły, i tymi wskazówkami chętnie się dzieli – w internecie, w telewizyjnej śniadaniowej, a także w książce.
„Roślinne historie” to poradnik pełen wiedzy, praktycznych wskazówek dla każdego – niezależnie od stopnia doświadczenia. W środku znajdujemy dużo zdjęć, informacji o odpowiednim nasłonecznieniu, toksyczności roślin i wiele innych.
Jak prawidłowo przesadzać, podcinać, ukorzeniać, nawozić i podlewać? Które rośliny są toksyczne dla zwierząt? Jak walczyć ze szkodnikami? Czym zastąpić popularne, często drogie gadżety do roślin? – na te i wiele innym pytań znajdujemy odpowiedzi w książce Dawida Oleszki.
Do tego autor i wydawca dodają pikantne i zabawne zdjęcia, zapewniając sporą dawkę humoru. Czego chcieć więcej?
Nawet jak moje domowe rośliny nie skorzystają to czytelnicza ciekawość na pewno zostanie zaspokojona, a lekturowa satysfakcja podniesie poczucie przyjemności.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Znak.
Studencki Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie przyjechali na 45. PPA ze spektaklem w reżyserii Bartosza Porczyka i Eweliny Adamskiej-Porczyk. „Alicji nie będzie” dyplom studencki IV-ego roku kierunku aktorstwo, specjalność: aktorstwo i wokalistyka przyciągnął na Braniborską tłumy. Stary zwyczaj siedzenia na schodku z podkurczonymi nogami przez dwie godziny przypomniał mi dawne Przeglądy, podczas których wciskanie się do wypełnionych po brzegi, gorących sal teatralnych było normą i niepisaną tradycją. Atmosfera gęsta od oddechów, reakcji, napięcia sprzyjała wtedy żywiołowym reakcjom, wymianie opinii i przepływowi emocji. Dziś, podczas 45. PPA, ten szczególny rodzaj spotkania ze spektaklem i widzem, niejednokrotnie znanym ze sceny teatralnej, jest powszechny i daje poczucie ciągłości z przeszłością. Normą jest, że siedzimy w pierwszym lub przedostatnim rzędzie obok Magdy Umer, Jerzego Satanowskiego, Bogusława Sobczuka, Cezarego Studniaka, Konrada Imieli…i wielu innych artystów scen teatralnych. Ta bliskość buduje rodzaj specjalnego napięcia, które elektryzuje, onieśmiela i nadaje festiwalowi swoistego charakteru i wyjątkowości. Spektakle studenckie mają w sobie jeszcze inną właściwość, są nasycone nieobliczalnością umiejętności adeptów sztuki aktorskiej. Czasem są znakomite, a czasem tylko dobre.
W „Alicji nie będzie” śledzimy przygotowania do spektaklu i rozterki aktorów związane z premierą. Wokalnie i tanecznie studenci uwodzą przygotowaniem i talentem. We fragmentach słownych są mniej uwodzicielscy, ale przecież to wydział wokalistyki i aktorstwa, a nie specjalność dramatyczna.
reżyseria: Bartosz Porczyk, Ewelina Adamska-Porczyk
scenariusz: Bartosz Porczyk, Michał Pabian
muzyka: Łukasz Damrych, Mariusz Obijalski, Bartosz Porczyk
teksty piosenek: Rafał Dziwisz, Bartosz Porczyk
reżyseria światła: Katarzyna Łuszczyk
choreografia: Ewelina Adamska-Porczyk
dekoracja i kostiumy: Bartosz Porczyk
asystent dekoracji i kostiumów: Łukasz Kubiak
przygotowanie wokalne: Anna Serafińska, Natalia Kujawa, Małgorzata Majerska
reżyseria dźwięku: Jakub Zaczkowski, Juliusz Gadaj, Szymon Nalepa
reżyseria video i projekcji: Michał Mazurek, Marcin Almert
asystentka: Jowita Kropiewnicka
głos: Anna Seniuk
Motyl/Elka: Bogumiła Bajor
Serce/Piotrek: Jakub Cendrowski
Niekapelusznik/Mirek: Jędrzej Czerwonogrodzki
Alicja/Kaśka: Julia Ćwian
Dodo/Cześka: Magdalena Dąbkowska
Kot/Ola: Angelika Jasińska
Pan TIK TAK/Bartek: Urszula Rossowska (III rok)
Królowa/Gośka: Żaneta Rus
Jacek Kita (fortepian), Jakub Szydło (perkusja), Marcel Marcin Piszczorowicz (perkusja)
Oprac. i fot. do i jo
