Wznowienie „Etyki solidarności” ks. Józefa Tischnera ukazało się nakładem wydawnictwa Znak. Nowe wydanie esejów, uzupełnione niepublikowanymi dotąd w książkach tekstami, poprzedza obchody Dni Tischnerowskich, które odbędą się w Krakowie między 18-21 kwietnia.
„Etyka solidarności oraz Homo sovieticus” to cykl refleksji o etyce solidarności. Znajdziemy tu m.in. szkice o istocie dialogu, pracy, wyzysku, cierpienia, sztuki, wychowania, rodziny, perswazji i zdrady.
Jakże aktualnie brzmi Tischnerowskie założenie.
1. Rzetelny dialog wyrasta z pewnego założenia, które musi być przyjęte – wyraźnie lub milcząco – przez obydwie strony: ani ja, ani ty nie jesteśmy w stanie poznać prawdy o sobie, jeśli pozostaniemy w oddaleniu od siebie, zamknięci w ścianach naszych lęków, lecz musimy spojrzeć na siebie niejako z zewnątrz, ja twoimi, ty moimi oczami, musimy porównać w rozmowie nasze widoki i dopiero w ten sposób jesteśmy w stanie znaleźć odpowiedź na pytanie, jak to z nami naprawdę jest. Dopóki ja patrzę na siebie wyłączne swoimi oczami – znam część prawdy.
Dalej autor wnikliwie uszczegóławia warunki dobrego dialogu.
Pisząc o władzy jest dość surowy w swoich opiniach.
Gdy jakiś sołtys okazuje się złodziejem, walka o zmianę sołtysa nie jest zamachem stanu. Kto nie widzi różnicy, powinien porozmawiać ze swoim psychiatrą.
W rozważaniach o rodzinie pisze:
łatwiej jest znieść cierpliwie nieobecność ojca podczas strajku niż podczas przedłużającego się zebrania. W strajku chodzi najczęściej o wielką sprawę. Na zebraniach chodzi o to, by słuchać tych, którzy „chcą się wygadać”.
JÓZEF TISCHNER (1931–2000) – ksiądz, filozof, publicysta. Profesor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, współzałożyciel wiedeńskiego Instytutu Nauk o Człowieku. Kawaler Orderu Orła Białego.
oprac. Dorota Olearczyk