W poniedziałek w Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu przy ul. Krasińskiego 1 odbył się wernisaż wystawy czasowej ,,500 lat Reformacji”. Otwarcie ekspozycji stało się również okazją do zaprezentowania nowej aranżacji wystawy stałej, a także odświeżonych po remoncie sal muzealnych oraz holu.
Zbiory filatelistyczne instytucji reprezentuje ekspozycja czasowa zatytułowana „500 lat Reformacji”, której kuratorką jest Justyna Janiewska – Janusz. Wystawa będzie otwarta do końca lutego.
Dyrektor Muzeum Poczty i Telekomunikacji – Agnieszka Miza – zapowiedziała poddanie renowacji zagrzybionych zbiorów, które stały przez 20 lat w szafie i doposażenie powierzchni magazynowej.
– Pracujemy nad projektem otwarcia skarbca, którym dysponuje poczta i nad remontem sali dyliżansowej – mówiła dyrektor.
Dwadzieścia lat wystawa stała nie była zmieniana, od 15 stycznia można oglądać stare skrzynie, mundury pocztowe, zegary dyliżansowe, stare hełmy w nowej odsłonie.
Zapraszamy do muzeum i na krótką fotorelację z Muzeum Poczty i Telekomunikacji w odświeżonej wersji.
tekst i foto: Dorota Olearczyk
„500 lat Reformacji” | wystawa czasowa
Wystawa stała
Roman Kołakowski pisze widowisko artystyczne, które ma poprowadzić Andrzej Seweryn, w Hali Stulecia w listopadzie.
Wymyślony zostanie i stanie przy zbiegu ul. Piłsudskiego i pl. Legionów Pomnik Niepodległości.
Na wrzesień planowana jest wystawa w Muzeum Architektury o tym, jak Polska i Polacy wpisali się w kulturę europejską.
Na czerwiec, zapowiadany jest Festiwal Wolności i Piknik Wolności przy Hali Stulecia.
Nieopodal lotniska powstanie Rondo 4 czerwca i ul. Z. Brzezińskiego. Na środku ronda stanie maszt z biało-czerwoną flagą.
Niepodległość będziemy świętować także na sportowo – mówił prezydent. Stadion, podczas ważnych imprez będzie świecił na biało – czerwono. Tegoroczni maratończycy przebiegający przez Wrocław ubrani będą w narodowe barwy.
Na czerwiec planowany jest piknik, tamborada i parada ułańska.
W marcu odbędzie się koncert „Gintrowski, a jednak coś po nas zostanie”.
Swój udział w obchodach odzyskania niepodległości będą miały także harcerki Krzykaśki.
Szczegółowy program wydarzeń będziemy publikować w późniejszym czasie – zapewniają organizatorzy obchodów 100- lecia niepodległości.
oprac. i foto: Dorota Olearczyk
Muzeum Architektury we Wrocławiu nowy rok rozpoczyna od próby świetnego malarstwa abstrakcyjnego dwójki uznanych i uhonorowanych wrocławskich artystów – Urszuli Wilk oraz Eugeniusza Minciela. Wystawę zorganizowaną przy współudziale Galerii Miejskiej we Wrocławiu można oglądać do 25 lutego.
Ekspozycja, na którą składa się kilkaset prac, stanowi retrospektywną prezentację dorobku obu artystów – prywatnie małżeństwa – którzy malarstwo uprawiają konsekwentnie od ponad trzydziestu lat. Idą przez życie po prostu malując… i tak też zatytułowana jest wystawa – Malując.
Charakterystyczne dla twórczości Urszuli Wilk – Bluematerie oraz abstrakcyjne formy Eugeniusza Minciela doskonale się prezentują w surowych wnętrzach dawnego kościoła. Przestrzeń wystawy podzielona została na dwie strefy artystyczne, które pomimo umownej granicy współistnieją ze sobą i wzajemnie się uzupełniają.
W nawie głównej kościoła dominuje malarstwo J E G O – należące już do kanonu polskiej Nowej ekspresji. Zobaczymy więc wielkoformatowe płótna o żywej kolorystyce, malowane ekspresywnymi, pozornie niedbałymi pociągnięciami pędzla. Artysta dawkuje farbę bez umiaru, do tego stopnia, że jej nadmiar spływa po powierzchni płótna, a niekiedy nakłada ją wręcz szpachlą malarską osiągając w ten sposób ciekawy efekt faktury. Odnosimy wrażenie, że prace powstały spontanicznie i intuicyjnie. Stanowią szczery, wynikający z prawdziwych emocji przekaz, wobec którego walory estetyczne są drugorzędne.
Na ekspozycji zaprezentowane zostały prace zarówno z wczesnego okresu twórczości artysty – zawierające jeszcze ślady figuracji – jak np. mocny w wyrazie obraz Samopodpalenie z 1987r. Z późniejszych realizacji na uwagę zasługuje, uderzające czerwienią, płótno zatytułowane 5 palców to nie z 2010 r., czy ukończony w ubiegłym roku tryptyk, utrzymany w biało-czarnej kolorystyce.
Poza technikami malarskimi na wystawie zobaczymy również zbiór doskonałych rysunków Eugeniusza Minciela z cyklu Eurotyki, którym artysta udowadnia sceptykom malarstwa abstrakcyjnego swój kunszt. Zobaczymy kłębiące się ze sobą postacie ludzkie. I to jakie! Wykonane z taką lekkością i łatwością, że pierwsze nasuwające się skojarzenie każe nam szukać odniesienia do rysunków Picassa.
Z kolei przestrzeń prezbiterium kościoła wypełniona została J E J Bluemateriami. Poprzez zabieg połączenia ze sobą poszczególnych płócien, przed widzem rozciąga się tak naprawdę jeden wszechogarniający, monochromatyczny obraz. Obraz hipnotyzujący swoją intensywną ultramaryną i nieskończonością linii, które tworzą nieprzewidywalny i osobliwy wzór. Całość wrażenia potęgowana jest zawieszonymi w centralnej części ekspozycji bluemateriami namalowanymi na przeźroczystej płycie poliwęglanowej. Błękitna materia unosi się przed nami niczym w powietrzu, przez co staje się jeszcze bardziej efemeryczna. „Linie, biegnące nieustannie naprzód, przypominają nam o czasie, który jest nie do powstrzymania” – pisze artystka i jednocześnie Bluemateriami nazywa liniowe krajobrazy swojego umysłu, duszy, życia, serca..
Stojąc przed Bluemateriami doznajemy odczucia, że znajdujemy się w sferze sacrum, a dawny kościół św. Bernardyna na czas ekspozycji stał się słynną kaplicą w Houston wypełnioną metafizycznymi płótnami Marka Rothki.
tekst i foto: Barbara Haręża
Już 17 stycznia odbędzie się premiera długo wyczekiwanej książki Agnieszki Wolny-Hamkało – „Moja córka komunistka”. Tego dnia autorkę spotkać będzie można we wrocławskiej Księgarni Hiszpańskiej.
„Moja córka komunistka” to rozgrywająca się od lat siedemdziesiątych XX wieku aż do roku 2017 historia Anny, wrażliwej, trochę smutnej dziewczyny, która z jednej strony jest wychowywana przez punkowych bardów swojej epoki, z drugiej zaś napędzana przez folkową, magiczną religijność. Jaka osoba wyrośnie z dziewczynki, córki komunistycznego dyrektora i obsesyjnej matki laborantki? Kim będzie i jak w wolnym świecie poradzi sobie kobieta, która imprezowała z generałem Hermaszewskim, przedpołudnia spędzała na planie teatru telewizji, a teraz zajmuje się naukowo jedzeniem? Czy przaśna trauma komunizmu musi tak ciążyć na jej relacjach z mężczyznami, współpracownikami, przyjaciółmi, synem? Czy można się choć trochę wyzwolić z historii, wyrwać z zaklętego kręgu rodzinnych obsesji, pójść samodzielnie własną drogą?
Agnieszka Wolny-Hamkało – autorka powieści „Zaćmienie” i „41 utonięć”, szkiców literackich „Inicjał z offu”, książek dla dzieci, m.in. „Nikt nas nie upomni”, i sztuk teatralnych, np. „Dzień dobry, wszyscy umrzemy”. Wydała także dziewięć tomów wierszy, ostatnio „Panama smile”.
Kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia, Nagrody Mediów Publicznych Cogito i Nagrody Polskiej Sekcji IBBY. Mieszka we Wrocławiu.
„Krzyk morskich ptaków” Adama Nicolsona to książka o ptasich zdobywcach mórz i kontynentów, którzy inspirowali starożytnych poetów i współczesnych konstruktorów. To także wezwanie do wsłuchania się w ich milknący głos.
Adam Nicolson, przyrodnik, brytyjski lord i miłośnik literatury, zaprasza czytelnika do świata albatrosów, maskonurów, mew, kormoranów, głuptaków i innych mniej znanych ptaków. Opisuje ich metody poznawania świata i spółkowania. Dodaje informacje o instynkcie, jadłospisie, migracjach, wyczulonym węchu, a nawet wspomina o modzie na pióra przyczepione do kapelusza melomanki i pojedynku z tym związanym. Znajdujemy tutaj szereg szczegółowych danych zaczerpniętych z cytowanych naukowych tekstów źródłowych i doświadczeń ornitologów.
Wydawca, tak zachęca do lektury:
Być może już wiesz, że drzewa potrafią się ze sobą komunikować. Być może poznałeś już duchowe życie zwierząt. Jeśli tak, to czas wyruszyć w niesamowitą podróż z podniebnymi wędrowcami.
Jesteś przekonany, że tylko ludzie wyszukują wiadomości w sieci? Kolonia nurzyków tworzy „informacyjną aureolę” i przekazuje sobie ważne dla przetrwania wskazówki.
Podziwiasz astronautów, którzy dolecieli na oddalony o ponad 300 tysięcy kilometrów księżyc? Albatros w trakcie swojego życia przelatuje taki dystans 266 razy.
Nikt nie potrafi opisać oceanicznych wędrowców piękniej niż Adam Nicolson, przyrodnik, brytyjski lord i miłośnik literatury. Wyrusz razem z nim w morską przygodę i poznaj tajemnice ginącego świata podniebnych podróżników, zanim będzie za późno.
Książka wspiera akcję „Jestem na pTak” prowadzoną przez fundację Ptaki Polskie oraz działania na rzecz ochrony zagrożonych gatunków Silent Forest, której patronuje wrocławskie Zoo. 1% ze sprzedaży „Krzyku morskich ptaków” wydawnictwo Znak przeznacza na ratowanie ptaków zagrożonych zagładą.
„Kiedy pierwszy raz znalazłem czaszkę nurzyka na wyspach Shiant, leżała na plaży, na szarych, wypolerowanych przez morską wodę kamieniach. Reszty ptaka nie było, ale jego głowa, poszarpana i wyczyszczona przez morze, pozostała nienaruszona – schemat jego życiowych wyborów, którego każdy szczegół zdawał się równie celowy, co element pistoletu. Sekwencja mózgoczaszki, oczodołu i dzioba została zaprojektowana niczym samolot myśliwski, a warunki życia zdeterminowały jej kształt tak bezkompromisowo, że wyglądała jak projekt karykaturzysty czy operowego scenografa. Nurzyk potrafi zanurkować kilkaset stóp pod powierzchnię morza, a kształt jego kości jest wyolbrzymieniem, wyrazem ekstremalnych wymagań, jakie natura stawia ptakowi.” ( fragment książki „Krzyk morskich ptaków” Adama Nicolsona)
oprac. Dorota Olearczyk
11 października do księgarń trafiła książka „Brat Albert. Biografia” Natalii Budzyńskiej. Minęło trochę czasu, zanim na łamach PIK-a opublikowaliśmy słów kilka na ten temat. Rozmiar lektury i zdarzenia historyczne umieszczone na pierwszych 85 stronach skutecznie opóźniały lekturę, po setce poszło jak z każdą dobrą literaturą.
Biografia Brata Alberta to raczej lektura dla koneserów. Naszpikowana obszernymi fragmentami pisanymi polszczyzną daleko odbiegającą od współczesnej, cytująca wspomnienia znajomych Chmielowskiego, z rzetelnym indeksem osób, archiwaliami wzbogaconymi zdjęciami i reprodukcjami obrazów przyszłego brata Alberta. Nie stroniąca od opisów pierwszych lubieżnych noclegowni na krakowskim Kazimierzu, wspomnień z pobytu w szpitalu dla obłąkanych, załamaniu tytułowego bohatera, jego przemianie wewnętrznej i zewnętrznej, próbie skończenia z nałogiem palenia…
Autorka biografii brata Alberta przedstawia człowieka z krwi i kości. Uczłowiecza Świętego i pokazuje go jako surowego, bezpośredniego, twardego, ale równocześnie bezgranicznie kochającego i skłonnego do żartów.
Nastoletni Adam Chmielowski (przyszły brat Albert) w biografii Budzyńskiej napada na pocztowy furgon, a z oddziałem powstańców „komandosów” atakuje Moskali, walcząc o życie i wolność. W czasie potyczki z nimi traci nogę. Ucieka przed represjami, mieszka w Paryżu, gdzie klepie biedę. Po ogłoszeniu amnestii dla powstańców wraca na ziemie polskie.
Adam Chmielowski to utalentowany malarz, który dopiero z czasem angażuje się w pomoc najbiedniejszym. Wcześniej mierzy się z odtrąceniem przez dotychczasowych przyjaciół, nie rozumiejących jego oddania się pracy na rzecz ludzi najuboższych, i niechęcią duchownych, którzy traktują to jako fanaberię artysty.
Brat Albert patrzy wprost w obiektyw. Nie uśmiecha się, nie pozuje. Zniszczony habit jest przewiązany w pasie sznurem. Prawą rękę opiera na lasce, w lewej trzyma papierosa. Nie jest ckliwym staruszkiem. Miłość, jaką otaczał ubogich i wszystkich dookoła, była męska i radykalna. Wymagająca i wybaczająca. Po prostu ojcowska.
(fragment książki)
Natalia Budzyńska – dziennikarka „Przewodnika Katolickiego”, matka Niny i Staszka oraz żona Tomka. Pisała m.in. o ks. Kaczkowskim, Wojciechu Smarzowskim i mamie Jaśka Meli. W Wydawnictwie Znak ukazała się jej książka Matka męczennika, opowiadająca o Mariannie Kolbe.
tekst: Dorota Olearczyk
Po raz kolejny szkło wypełniło przestrzeń galerii BWA SiC! – jedynej w kraju publicznej galerii poświęconej szkłu artystycznemu, związanej z Wydziałem Szkła i Ceramiki wrocławskiej ASP. Tym razem do projektu zatytułowanego Przeźroczystość zaproszono sześć artystek na stałe związanych z Berlinem, czyli: Vanesse Enriquez, Monikę Goetz, Johannę Jaeger, Hannah Gieseler, Edith Kollath i Alanne Lawley. Ekspozycja, która potrwa do 3 lutego 2018 r., prezentuje prace z pogranicza instalacji i obiektów przestrzennych z wykorzystaniem takich materiałów takich jak szkło, papier czy tiulowa tkanina.
Motywem przewodnim wystawy jest efekt przenikania światła. Termin tytułowej przeźroczystości oznacza zdolność materiału do przewodzenia światła. Tym materiałem może być nie tylko szkło, ale również papier czy tkanina, które dzięki swojej fizycznej właściwości stały się równoprawnym środkiem artystycznej wypowiedzi.
Wystawa wymaga od zwiedzających pełnej percepcji, zwłaszcza wzrokowej, która w ostateczności może jednak okazać się zawodna. Oglądając poszczególne obiekty ulegamy uczuciu złudzenia, a nawet iluzji. Jak pisze Paulina Olszewska – kuratorka wystawy – wybrane i zaprezentowane na wystawie prace zachęcić mają widzów do własnego, indywidualnego odkrywania związku między materią a percepcją końcowego dzieła sztuki.
Rozbita szyba, do której podchodzimy z zaciekawieniem, okazuje się być tak naprawdę jedynie jej imitacją uzyskaną za pomocą zwyczajnej taśmy klejącej. Kula, która swoją formą przypomina z dalszej perspektywy delikatny kwiat dmuchawca, w rzeczywistości wykonana jest z fragmentów rozbitych butelek o ostrych krawędziach i ostatecznie nie ma w sobie nic z lekkości.
Zachwyca również cykl papierowych obiektów wykonanych z nachodzących na siebie przeźroczystych arkuszy bibuły z wyciętymi okręgami tworzącymi przypadkowy czy może jednak zamierzony wzór przestrzenny. Niespodzianka spotka nas także w podziemnej części galerii zaadaptowanej na czas ekspozycji na przestrzeń wystawienniczą. W wyłożonym czarną materią niewielkim pomieszczeniu zobaczymy jakże prostą, a jednocześnie niezwykłą instalację kinetyczną. Z całą pewnością na zwiedzających czeka, przy okazji obcowania ze sztuką, wysublimowana zabawa odkrywania iluzji.
Na zakończenie przypomnę tylko, że galeria BWA SIC! znajdująca się w samym handlowym sercu Wrocławia – na pl. Kościuszki. Możemy do niej wpaść ad hoc, przelotem, po drodze udając się na zakupy czy załatwiając inne sprawy, by choć na chwilę zanurzyć się w zupełnie innym wymiarze i przekonać się, że szkło … może nie być szkłem.
tekst i foto: Barbara Haręża
To spektakl na piętnaście postaci, dwoje aktorów, cztery ręce. Anna Kramarczyk i Krzysztof Grębski pokazali warsztat lalkarski na najwyższym poziomie, stworzyli świat dotknięty magią teatru.
„Zostań moim przyjacielem” to tytuł najnowszego przedstawienia Wrocławskiego Teatru Lalek adresowanego dla najmłodszego widza, oznaczonego w programach dopiskiem „3+” . Spektakl opowiada o przygodach Pini, zbuntowanej pingwinki, i rozpieszczonego żółwia Franciszka. Ta pierwsza ucieka z ZOO i próbuje dotrzeć na Antarktydę, bo tęskni za swoją rodziną. Ten drugi został porzucony przez właścicielkę, której przeszkadzałby podczas wakacji. Mimo to postanawia odnaleźć swoją panią i podobnie jak Pinia podąża w kierunku morza. W drodze losy bohaterów nieoczekiwanie się splatają. To spotkanie na zawsze zmienia ich stosunek do świata, siebie i innych. Oboje uczą się myśleć nie tylko o sobie i poznają wartość prawdziwej przyjaźni.
Przedstawienie odbywa się na małej scenie, na piętrze. Dwa rzędy podestów i cała masa poduszek okalających amfiteatralnie kameralną scenę przypominającą rozmiarem i kształtem pień dębu Barek. Lalkowe postaci – pingwinica, żółw, lis, zając, bóbr, sarna, jeż i wilki pokazują się w jego wnętrzu i na tle wyświetlanych projekcji lasu, autostrady i plaży. Spójne, plastyczne, wizualnie ciekawe.
Dramaturg Tomasz Mann ( jego „Skarpety i papiloty” wystawiane we WTL cieszyły się dużym powodzeniem) w usta zwierzęcych bohaterów wkłada żartobliwe i refleksyjne dialogi. Bóbr jak rasowy prezenter Miliarda w rozumie rzuca zestawem zagadek od frywolnych po filozoficzne. Lis z sukcesem namawia do nieagresywnego stylu w liście do ludzi. Pingwinica rockowo podśpiewuje, że kocha wolność i jej nie zgubi.
Dwoje lalkarzy, profesorów Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu, mistrzowsko ogrywają piętnaście postaci. Czasami animują po dwie lalki w jednej ręce. Ich kunszt aktorski, talent użyczania głosu postaciom o różnych charakterach, temperamentach, osobowościach ujawnia się w każdej sekundzie spektaklu. Ich sposób poruszania marionet sycylijskich ( korpus i głowa na drucie, ręce przymocowane do sznurka) budzi podziw dorosłych, daje magiczne złudzenie ożywiania laki dopełnionego rysem indywidualnym tej postaci. Dzieci zapominają, że są w teatrze, ale czują jego niezwykłość. Cudnie tańczy pingwinica, inaczej porusza się żółw. Bohaterowie historii o wolności świetnie śpiewają piosenki, które z dużym wyczuciem stylu i zapotrzebowania skomponował Grzegorz Mazoń.
Po spektaklu dzieci z opiekunami mogą dotknąć lalek i poanimować nimi. Aktorzy ujawniają się dopiero po 40 minutach, w trakcie przedstawienia są niewidoczni, za to doskonale słyszalni w swej polifoniczności głosów odgrywanych postaci.
Animowaną scenografię, która wywołuje odpowiedni nastrój przygotowała Aneta Piekarska-Man, komputerowe animacje stworzyła Aneta Talarczyk, zaś kolorowe lalki – Iwona Makowska.
„Zostań moim przyjacielem” we WTL – mistrzostwo małych form w pełnej krasie. Trzeba to zobaczyć, albo świadomie żałować, że się przegapiło.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk
