Pozornie rzecz dotyczy perypetii uczuciowych głównych bohaterów, to jednak tylko pretekst, by opowiedzieć o dzisiejszym świecie celebrytów i uganiających się za nimi dziennikarzy. Lans na ściankach, plotkarskie magazyny, gwiazdy, skandale, szantaże – na tym tle poznamy przedziwną siatkę intryg, w które wplątani są pan Gdański, jego żona Hermenegilda oraz kilka innych postaci. Kto jest sobą, a kto posługuje się fałszywą tożsamością? Kto usiłuje wymusić korzyści osobiste w zamian za pakiet kompromitujących listów? Kto wreszcie ożenić się nie może i dlaczego?
foto: Dorota Olearczyk
opracowanie tekstu, reżyseria i opracowanie muzyczne GRZEGORZ KEMPINSKY
scenografia i kostiumy BARBARA WOŁOSIUK
reżyseria światła MARIA MACHOWSKA
Pan Gdański ANDRZEJ GAŁŁA (gościnnie)
Hermenegilda ALDONA STRUZIK
Julja MARTYNA WITOWSKA
Pan Florjan Florek JAKUB GIEL
Pan Milder DARIUSZ BERESKI
Maciej MICHAŁ BIAŁECKI
Urzędnik IGOR KOWALIK (gościnnie)
Dziennikarka IWONA KUCHARZAK-DZIUDA
Operator; Służący Pana Mildera MAREK KORZENIOWSKI
Dźwiękowiec KRZYSZTOF FRANIECZEK
Czas trwania: 105 minut (jedna przerwa)
Jest takie miejsce w Łodzi, nazywa się Keja Pub Artystyczna Przystań. Nie byłam, ale zapisuję w kajeciku, żeby kiedyś dotrzeć i być choćby na jednym z wydarzeń organizowanych u zbiegu ulic Kopernika i Łąkowej. Artystyczna Przystań Łodzi Tawerna Keja to ponoć miejsce niezwykłe. Powstało z miłości do łagodnych klimatów piosenki literackiej, żeglarskiej, folkowej i poetyckiej. Ponoć dobrze czują się tam ci, który cenią blask świec i dźwięki gitary. Klub działa od 2005 roku, a jej założycielem, dobrym duchem i animatorem wydarzeń jest Krzysztof Zendeł.
„Tawerna Keja. Jubileusz 15-lecia”, płyta, Wydawnictwo Dalmafon
Z okazji 15- lecia Tawerny odbył się koncert jubileuszowy. Został zarejestrowany i dziś w skondensowanej wersji, blisko 80 minutowej, trafia w ręce słuchaczy. Po przesłuchaniu płyty nie mam wątpliwości, że to miejsce z klimatem, przestrzeń, w której warto zatrzymać się, mądrze przystanąć i zanucić: „Gdzieś na dnie wielkiej szafy leży ostry nóż/ Stare dżinsy wystrzępione impregnuje kurz/ W kompasie igła zardzewiała lecz kierunek znam/ Biorę wór na plecy i przed siebie gnam”.
„Tawerna Keja. Jubileusz 15-lecia” to płyta z utworami poetyckimi, turystycznymi i żeglarskimi. Piosenki nagrane są w wersji koncertowej, z wyczuwalną energią przenikających się pozytywnych wibracji publiczności i wykonawców.
Premiera krążka miała miejsce 26. października 2023 roku przy okazji koncertu „Legendy Krainy Łagodności” w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Wśród gości tego wieczoru znaleźli się: Wolna Grupa Bukowina, Czerwony Tulipan i Grzmiąca Półlitrówa, Caryna, Lubelska Federacja Bardów, Cztery Refy, Za Horyzontem oraz duet Korycki i Żukowska.
Uwaga, bo podczas słuchania płyty trudno opanować chęć podśpiewywania z artystami. Sąsiedzi mogą się zdziwić, pukać w ścianę lub przyłączyć się do samozwańczego chóru, bo trudno pozostać obojętnym przy takich hitach jak „Majster Bieda”, „Sielanka o domu”, czy „Pożegnanie Liverpool’u”.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Dalmafon.
Spis utworów:
Włoska autorka jest specjalistką od tożsamości: jej imię i nazwisko to pseudonim, trwają spekulacje kim jest „prawdziwa” Ferrante i jak bardzo autobiograficzne są jej książki. Tożsamość in progress, wymykająca się schematom, ale też nieustannie ścierająca się ze społecznymi oczekiwaniami i osobistymi projekcjami, to także wielki temat powieściowego cyklu.
Historia życia Eleny – i historia jej przyjaźni z Lilą – to bezkompromisowa i przewrotna wariacja na temat powieści formacyjnej, z główną bohaterką zamiast bohatera, osadzona w realiach tyleż malowniczych [Neapol], co prozaicznych [portret klasowego społeczeństwa z wykluczeniem w tle]. Opowieść porywająca, ale przede wszystkim zawstydzająco szczera, zrywająca z idealizacją na rzecz bezlitosnej introspekcji.
Zaproponowana przez Ferrante zmiana optyki pozwala spojrzeć na klasyczne tematy europejskiej sztuki – jak dojrzewanie, formowanie artysty, kształtowanie społecznej świadomości – z perspektywy radykalnie kobiecej – to znaczy umieszczającej w centrum doświadczenie kobiet, ale także doświadczenie tych i tego, co dotychczas pomijane i wykluczane.
Spektakl na motywach tetralogii, to wyzwanie rzucone teatrowi, próba pogodzenia epickiego rozmachu i intymnej kameralności, społecznego zaangażowania i perspektywy skrajnie osobistej, wreszcie – próba dowartościowania codzienności, spojrzenia na nią bez zbędnych mitologizacji i toksycznych fantazji. To także próba teatralnej odpowiedzi na wykreowany przez Ferrante performans tożsamości – osobnej, ale zawsze kształtowanej przez interakcję z innymi, w ruchu, w doświadczeniu, w działaniu.
Na scenie występują między innymi Anna Błaut, Anna Kieca, Ewelina Paszke-Lowitzsch, Paulina Wosik, Mariusz Bąkowski, Jerzy Senator.
Czas trwania: 110 minut
Michał Śmielak autor „Osady” mieszka w Sandomierzu, serialowej stolicy zbrodni, zatem rozwiązywanie zagadek kryminalnych ma we krwi. Czytelnikom przedstawił się w 2021 roku świetnie przyjętym kryminałem pt. „Znachor”. Od tamtej pory eksploruje literacko kolejne wymiary związane ze zbrodnią i karą, co zaowocowało wydaniem już pięciu powieści. Wszystkie trafiły na listy bestsellerów, co pozwala mu spełnić największe marzenie z dzieciństwa: być pisarzem i oddawać w ręce Czytelników kolejne historie. Jego książki cechuje nawiązanie do historii, wierzeń i legend oraz humor łagodzący brutalność kryminalnej opowieści. Niezmiennie twierdzi, że w pisaniu najważniejsze to dobrze opowiedzieć historię. Prywatnie jest fanem rekonstrukcji historycznej, szwendania się po górach, ciężkiej muzyki, gier mmorpg, motocykli oraz dobrego jedzenia.
W najnowszej swojej książce roztacza przed czytelnikiem takie oto realia:
Zimą 1978 roku świat był bliski końca. Śnieg przykrył ziemię grubą warstwą, a niektórzy twierdzili, że nawet piekło zamarzło. Tymczasem ono właśnie wtedy się obudziło. W maleńkiej wsi położonej u stóp Karkonoszy podporucznik Jan Ryś spędza pierwsze od dawna Boże Narodzenie w gronie najbliższych. Świąteczną sielankę przerywa atak zimy, odcinając malutką osadę od świata. Skazana na porażkę walka z bezwzględnymi siłami natury schodzi jednak na drugi plan, gdy na środku wsi zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny. W obliczu zbrodni budzą się dawne animozje, głęboko skrywane lęki i tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Czy niedoświadczony milicjant będzie w stanie udźwignąć ciężar wytropienia mordercy? Ile prawdy jest w powtarzanej przez starszych mieszkańców legendzie, że wieś nawiedziła Mara, demon mrozu i śmierci, który już niegdyś zebrał krwawe żniwo?
Czterdzieści lat po tamtych wydarzeniach policjanci z Archiwum X wzywają emerytowanego Jana Rysia na przesłuchanie dotyczące zbrodni z 1978 roku, tym samym budząc uśpione demony.
Michał Śmielak kolejny raz buduje duszną atmosferę małej społeczności, pokazując, że zło nigdy nie śpi… Całość ubiera w tajemnicze „postaci” z baśni i legend, którymi jeszcze niedawno żyło to miejsce.
Opinie czytelników są zgodne. To świetna literatura, która trzyma w napięciu i intryguje do ostatniej strony.
Oprac. do.
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Skarpa Warszawska.
„Nowe piosenki w Teatrze Starym” już są na rynku fonograficznym. Premierowa płyta Lubelskiej Federacji Bardów wydana przez łódzki Dalmafon składa się z 18 utworów, które zostały zarejestrowane w listopadzie 2022 w Teatrze Starym w Lublinie.
Płyta ukazała się w opakowaniu z książeczką ze zdjęciami wykonawców. Nowych, autorskich utworów Marka Andrzejewskiego, Piotra Selima, Jana Kondraka, Krzysztofa Nowaka i Hanny Lewandowskiej słucha się dobrze. Rozbudowane aranżacje mogą przypaść do gustu starym i nowym słuchaczom. Bogaty skład instrumentarium- gitary: basowa, akustyczna, elektryczna; perkusja; skrzypce; fortepian; instrumenty klawiszowe i śpiew dają inną przestrzeń muzyczną, ale styl literacki piosenek pozostaje taki sam od lat.
Warto przypomnieć, że Lubelska Federacja Bardów wiele swoich płyt nagrała na żywo podczas koncertu, na tzw. „setkę”. Właściwie tego nie słychać, bo brzmią tak dobrze jakby były zarejestrowane w studiu. Nie inaczej jest i tym razem. „Nowe piosenki w Teatrze Starym” zarejestrowano w akustycznych warunkach sali Teatru Starego w Lublinie.
Nie każdemu zespołowi udaje się uzyskać dobre brzmienie live, ale Federaci to doświadczony band, w podobnym składzie działają już 24 lata. Warto posłuchać LFB w bogatej aranżacyjnie odsłonie, nawet wtedy, gdy jest się zwolennikiem kameralnych, akustycznych aranżacji.
„Plącze się los, warkocze się los”, „z kieszenią pełną chmur, z własnym niebem pod kaszkietem”… dla tych i wielu innych metafor krążących w popowo zaaranżowanych (z licznymi improwizacjami instrumentalnymi) refrenach warto sięgnąć po premierowy krążek LFB i pośpiewać lub choćby zanucić z artystami „trzymajmy się razem”.
Oprac. do.
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Dalmafon.
Spis utworów:
Podczas wręczenia nagród poznamy zarówno konkursowy ranking, jak również dowiemy się w czyje ręce powędruje nagroda główna – statuetka VI Inspiracji-Interpretacji we Wrocławiu. Pula nagród to 9 tys. złotych, kolejne 5 tysięcy, z przeznaczeniem na nagranie recitalu otrzyma autorka/ autor najciekawszej interpretacji!
Drugą część wieczoru wypełni recital „Czarne anioły… wyprowadzę z rzeczy cienie…”, a na scenie pojawi się Natalia Sikora, której towarzyszyć będzie zespół Tango Attack Hadriana Tabęckiego. Każda z piosenek staje się tu pełną emocji etiudą aktorską, recital Sikory pokazuje jak bardzo dużo jest w utworach z repertuaru Demarczyk życia i bólu, ale też czułości.
Natalia Sikora – wokal
Tango Attack w składzie:
Ewa Demarczyk
To słowo wprawione w ruch muzyką było jej artystycznym wehikułem. Związana z krakowską Piwnicy pod Baranami śpiewała teksty poetyckie najwyższej próby: Tuwima, Białoszewskiego, Leśmiana, Baczyńskiego, Dymnego, Mandelsztama. Występowała w najbardziej prestiżowych salach koncertowych na świecie, ale nie chciała wykonywać piosenek w innym języku poza polskim, uważała, że poezja obroni się sama. Sceniczne kreacje współtworzyła za pomocą ascetycznej oszczędności gestu, czerni strojów, spojrzenia przeszywającego przestrzeń, ale najmniejsze kiwnięcia, drgnięcia, grymasy twarzy, potrafiły zadziałać na publiczność mocniej niż współczesne barwne show estradowych gwiazd.
Herbatka w oparach nostalgii…
Piosenki dla Ewy Demarczyk pisali znakomici kompozytorzy, jak Zygmunt Konieczny, czy Andrzej Zarycki. Podczas festiwalowego prologu pełnego wspomnień o artystce ich obu będziemy gościć na scenie. Wokalistka bardzo chroniła swoją prywatność, z publicznością nawiązywała kontakt jedynie głosem muzyki i poezji. Jak została zapamiętana przez tych, którzy tak blisko z nią współpracowali? Spotkanie poprowadzi Teresa Drozda – od lat przygotowująca radiowe programy poświęcone piosence literackiej.
Konkurs (ok. 19.00)
Sercem Inspiracji-Interpretacji jest konkurs na interpretację piosenek z repertuaru Ewy Demarczyk, który wypełni drugą część wieczoru. Wśród wybranych przez uczestników tytułów znalazły się m.in. ”Taki pejzaż”, „Grande Valse Brillante”, „Karuzela z Madonnami”, „Tomaszów”, „Groszki i Róże”, „Rebeka”, „Wykład o krążeniu materii”, „Wiersze wojenne”. W fotelach jurorskich zobaczymy ekspertów: Teresę Drozdę, Mariusza Kiljana, Zygmunta Koniecznego. Pula nagród to statuetka VI Inspiracji-Interpretacji, suma 9 tys. zł. oraz kolejne 5 tys. na realizację recitalu dla autora/ki najciekawszej interpretacji.
Wystąpią: Kuba Anusiewicz, Klara Aleksandra Baron, Barbara Białkowska, Aleksandra Cząstka, Anna Kamińska, Magdalena Pasik, Miriam Szlempo, Katarzyna Wołoszyn, Klaudia Wójcik.
Wystawa
Gości i atmosferę festiwalu swoim obrazowym komentarzem udokumentuje znakomity ilustrator Tomasz Broda. Tworzoną na żywo wystawę będziemy mieli okazję oglądać podczas całego wydarzenia.
VI INSPIRACJE-INTERPRETACJE: EWA DEMARCZYK
9 grudnia 2023 | wstęp wolny
Wystąpią: Kuba Anusiewicz, Klara Aleksandra Baron, Barbara Białkowska, Aleksandra Cząstka, Anna Kamińska, Magdalena Pasik, Miriam Szlempo, Katarzyna Wołoszyn, Klaudia Wójcik
10 grudnia 2023 | wstęp biletowany
„Balladyna” w reżyserii Marty Streker, spektakl, który powstał w koprodukcji Teatru Układ Formalny oraz Muzeum Pana Tadeusza do zobaczenia na Przedmieściu Oławskim od 10 listopada. Przedstawienie z pomysłem, z nieoczywistą aranżacją przestrzeni i z ciekawym wykorzystaniem różnych materiałów i technik scenicznych. Mamy tu m.in. animację lalkami, grę w żywym planie i wizualizacje.
Ściany – grają, publiczność – gra, dwie aktorki na scenie, pozostali w nagraniach, wieloplanowość, filmowość nowej „Balladyny” nie może nie spodobać się żądnej wrażeń młodzieży. To znakomicie przygotowany i odegrany spektakl dla widzów nastoletnich i kilkudziesięcioletnich. Opanowanie technicznych zawiłości i panowanie nad nimi podczas przedstawienia budzi wielki szacunek dla aktorów i realizatorów. Tutaj wszystko układa się w spójną, trzymającą w napięciu historię sióstr, aktualną, żywą, prawdziwą, a mówioną przecież językiem poety romantycznego z Krzemieńca. Polszczyzna Juliusza Słowackiego zupełnie nie przeszkadza aktorkom w przekazaniu istotnych treści w sposób czytelny dla współczesnego widza. Znakomicie się to ogląda, świetnie się tego słucha.
Układ Formalny wyrósł na dojrzały teatr ze świetnym pomysłem na siebie, któremu rosną świadomi fani pilnujący terminów kolejnych premier. Idźcie, zobaczcie, bo warto.
„Balladyna”, wcześniej „Fedra”, czy „Szekspir Fight Show Arena” to spektakle z ciekawym pomysłem na ugryzienie klasyki, to spektakle współczesne i osadzone głęboko na tekstach oryginałów. Gryzą nie tylko mistrzów dramatu, ale podgryzają młodego widza dając mu powody do twórczego drapania się po głowie (i nie tylko).
W opisie spektaklu czytamy:
„Balladyna” Juliusza Słowackiego w reżyserii Marty Streker to opowieść o toksycznej siostrzanej relacji w patriarchalnym świecie pełnym przemocy. Główne bohaterki, Balladyna i Alina, żyją dziecięcymi fantazjami o nieograniczonych możliwościach, wierząc, że czeka na nie królewicz na białym koniu, który przyniesie władzę, prestiż i uznanie. Te sztucznie wykreowane marzenia, choć wydają się niewinne, stanowią źródło tragedii, prowadząc ostatecznie do śmierci jednej z sióstr.
Spektakl obrazuje proces dojrzewania, stanowiąc zarazem studium siostrzanej miłości pełnej zazdrości i przemocy. W świecie „Balladyny”, wypełnionym brutalną rywalizacją, jawa miesza się ze snem, a wszelkie próby pozbycia się wstydliwej przeszłości prowadzą do kolejnych błędów. Jeśli poczucie winy mogłoby się zmaterializować, czyją przybrałoby postać?
Czas trwania: 80/90 minut
Spektakl rekomendowany dla widzów od 13. roku życia.
oprac. do i jo
„Kundle” to zbiór opowiadań Katarzyny Groniec, kreatorki stylu interpretacji piosenki, bez której wrocławski Przegląd Piosenki Aktorskiej nie byłby tym, czym jest.
Artystka wyszła niedawno ze strefy piosenki, żeby pokazać swoim odbiorcom drugą twarz. Zaprosiła nas do autorskiej, literackiej przestrzeni wrażliwego słowa ujętego w sieć gęstych od treści zdań i sensów.
„Kundle” Katarzyna Groniec, Wydawnictwo Nisza
W prozie Katarzyny Groniec znajdujemy śląskie realia, jędrny język, wielokrotnie złożone zdania obfitujące w intrygujące metafory i zaskakujące porównania, galerię niedoskonałych, można by napisać- skundlonych postaci, które próbują znaleźć swoje miejsce w codzienności. „Kundle” to ciekawa propozycja czytelnicza. Lapidarna książeczka jest bardzo pojemna treściowo.
Świat bohaterów z jednego, gwarowego podwórka poszarpały wydarzenia historyczne i rodzinne traumy. Losy Adama, Goryla, Fatimy, Sophie splatają się w niedoskonałą całość, ich kundlowatość odbiera im cechy nieskazitelnej – przez co sztucznej – rasowości, stają się nam bliżsi, łatwiejsi do zaakceptowania i zrozumienia.
Język tej prozy nie jest językiem łatwym, raczej stawia on wysokie wymagania czytelnikom przyzwyczajonym do lekkiej i przyjemnej lektury. Narrator „Kundli” zmusza nas do odkrywania tego, na co nie zwróciliśmy uwagi podczas pierwszego czytania, poprzez częste powroty do przeczytanych wcześniej akapitów. Płynący szerokim nurtem strumieniem skojarzeń może czasem zniechęcić niecierpliwych czytelników. Jednak nie warto dać się utopić w rozległych akapitach długich zdań, lepiej powoli uczyć się pływać w ten niecodziennej prozie, najlepiej pieskiem, a nie klasycznym kraulem.
„Kundle” Katarzyna Groniec, Wydawnictwo Nisza
Jestem piosenkarką. Urodziłam się w Zabrzu 22.02.1972. Nie podobało mi się, że w tej dacie jest tak dużo dwójek. Szybko zaczęłam mówić, ale nie chciało mi się chodzić. Żeby mnie sprowokować do wysiłku, zabierano mi zabawki i kładziono je trochę dalej niż na wyciągniecie ręki. Bawiłam się palcami. Piosenkarsko zadebiutowałam na komunii siostry mając półtora roku. Ku ogólnej konsternacji „Mazurkiem Dąbrowskiego”. Lubiłam pisać ale nienawidziłam dwójek i pytania: jak ktoś, kto tyle czyta, może walić tyle ortów? Postanowiłam komunikować się śpiewem. Po pięćdziesiątce nabrałam odwagi– mówi Katarzyna Groniec.
Oprac. do
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Nisza.
© 2024 Punkt Informacji Kulturalnej - Wrocław | Grupa Medialna PIKPLUS.pl | Wszelkie prawa zastrzeżone.