PIEKŁO – NIEBO – spektakl doceniony przez widzów i krytyków. Uznany najlepszym przedstawieniem teatru lalkowego i najlepszym przedstawieniem dla dzieci i młodzieży w sezonie 2016/2017! Nie można tego przegapić!
PIEKŁO – NIEBO w reżyserii Jakuba Krofty to baśniowe widowisko, którego akcja rozgrywa się między ziemią, niebem i piekłem.
To spektakl o miłości i przemianach, które musimy akceptować, żeby żyć pełnią życia. A jednocześnie o kobiecej sile, buncie, niezgodzie na to, co przynosi nam los. I o tym, że matki zawsze DAJĄ RADĘ.
foto: mat. WTL
Mistrzowsko, o tym, jak pogodzić się ze stratą
18 grudnia 2019 roku przypadała pierwsza rocznica śmierci Kazmierza Kutza. Z tej okazji nakładem Wydawnictwa Znak ukazała się ostatnia książka reżysera – autobiografia, którą pisał niemal do ostatnich dni życia. „Będzie skandal” to publikacja pełna nieznanych wcześniej anegdot (często bardzo pikantnych) o polskim środowisku filmowym.
Kazimierz Kutz ostatnie lata życia poświęcił na spisanie autobiografii. Odkrywa w niej swoje tajemnice, opowiadając o denaturacie pitym z aktorami na planie „Soli ziemi czarnej”, o tym, jak zainspirował Jeremiego Przyborę do napisania piosenki, czy o pełnych szaleństwa wyjazdach do Wenecji w towarzystwie Andrzeja Wajdy i Elżbiety Czyżewskiej. Z odwagą opowiada, jak wyrwał się ze Śląska, jaką cenę zapłacił za swoje wybory i co dawało mu siłę w podążaniu własną artystyczną drogą.
Pisząc o ukochanym Śląsku czy środowisku artystycznym, wydobywa na jaw nieznane dotąd zjawiska i fakty. Z ironią i odwagą podsumowuje ponad 50 lat swojej pracy twórczej.
Książka Kutza, pełna ciekawych wspomnień o początkach Łódzkiej Szkoły Filmowej i pierwszych głośnych filmach zrealizowanych przez jej absolwentów. Jest także historią polskiej kinematografii, opowiedzianą przez uczestnika tych wydarzeń z perspektywy bardzo prywatnej, obfitującą w skandale, anegdoty zza kulis i malownicze ekscesy obyczajowe.
A ja wiedziałem jedno: stawką jest wyrwanie się z tego śląskiego chomąta, bo u nas każdy chłop musiał być roboczym wołem, niewolnikiem. No i chciałem coś osiągnąć w kulturze. Chciałem być kimś. (…) zachciało mi się zostać facetem moc jakąś w sobie mającym, tajemnicę jakowąś.
(fragment książki)
oprac. mat. wydawcy: d.o.
Lubelska Federacja Bardów odwiedziła wrocławski Ośrodek Działań Twórczych Światowid. W piątek, 17 stycznia zaprezentowała program „Cohen, Dylan, Stachura” i kilka utworów z własnego repertuaru, na bis.
Każdy z nich z powodzeniem mógłby stanąć na scenie i zaśpiewać swój indywidualny recital ku zadowoleniu słuchaczy i widzów. Jan Kondrak zachwycił niedawno w Firleju, Marka Andrzejewskiego pamiętamy z Politechniki, gdzie podczas Przeglądu Piosenki Studenckiej „W górach jest wszystko co kocham” Turystycznej porwał wszystkich do wspólnego śpiewania. Piotr Selim- pianista, kompozytor i wokalista ma na swoim koncie wiele solowych utworów LFB, a Katarzyna Wasilewska może chyba zaśpiewać wszystko i zagra sobie przy tym na skrzypcach. Każdy z nich śpiewa tak, że chce się tego słuchać i kontemplować wielokrotnie. Tym razem znakomici artyści piosenki wystąpili razem w ramach Federacji.
LFB to formacja działająca od 1999 roku w kręgu tak zwanej piosenki literackiej, poetyckiej, kabaretowej, turystycznej i artystycznej. Przełamują stereotyp niszowości gatunku występując przed wielotysięczną widownią Bieszczadzkich Aniołów w Cisnej, czy Stachuriady w Grochowicach. Od 20 lat są na scenie. Wielkie głosy, tradycyjne i piękne melodie, dobrze zharmonizowany chór i poetycki przekaz stanowią wyróżnik ich występów. Nagrali 12 płyt, koncertowali w Polsce, Europie i USA.
Na światowidowym koncercie usłyszeliśmy ich autorskie opracowania utworów Leonarda Cohena i Boba Dylana (tłumaczenia, aranżacje), jak i poematów Edwarda Stachury (muzyka).
Zabrzmiały i wybrzmiały z całą mocą ich sensu m.in. „Alleluja”, „Kropka nad ypsylonem”, „Po pierwsze idziemy na Manhattan”, „Odpowiedź zna wiatr…”, „Zuzanna”, „ W tajnym życiu mym”, „Po ogrodzie niech hula szarańcza” (fragment poematu Edwarda Stachury z porywającą frazą „O ludzie, bracia, opadają nam liście z drzew”), „Niemożliwa miłość”, „Jeszcze kawy łyk”, „Słynny niebieski prochowiec”, „Weź ten walc”, „Zmiana stanu rzeczy” (z płomiennym referentem „Ludzie są głupi i czasy są złe, nic już nie gra w tej okrutnej grze, zależało mi wczoraj, ale dzisiaj już nie”), „Gwiezdne dzieci” (z poematy „Missa pagana” Stachury), „Dziś w nocy będzie fajnie”, „Nie ma już”, „Młody jak dziś”. Na bis Formacja zaśpiewała i zagrała pięć pieśni ze swojego repertuaru, a publiczność śmiało jej wtórowała przy „Atamanie”, „Raz na walcu”, „Bratkach” i „Zostaje Tania”.
Po każdym z utworów brzmiały gromkie brawa. Czasem w trakcie – klaskanie w rytmie afroamerykańskim, czyli na dwa i na cztery lub wspólne śpiewanie refrenów i mruczenie w chórkach.
Jan Kondrak z dużą wprawą prowadził koncert, zapowiadał utwory, wyjaśniał kontekst powstania pieśni, nadawał anegdotyczny sznyt muzycznemu wieczorowi i przede wszystkim brawurowo śpiewał solo i w chórkach. Marek Andrzejewski dołączał się do żartobliwych zapowiedzi.
Federacja ma tę cechę wykonawczą, że w jej interpretacjach pieśni śpiewane przez największych światowych bardów brzmią czasem nawet lepiej niż oryginały, mądrze, z estymą dla słowa, autentycznie i prawdziwie. Takie koncerty zapamiętuje się na długo, uczą „jak nie wyleczyć się z marzeń”, stawiają niejedną przygarbioną sylwetkę do pionu i dają siłę na pogodzenie się z faktem, że „raz pod walcem raz na walcu”.
Lubelska Federacja Bardów do Wrocławia przyjechała w wyśmienitym składzie: Marek Andrzejewski – śpiew, gitara akustyczna, Piotr Selim – śpiew, fortepian, Katarzyna Wasilewska – śpiew, skrzypce, Jan Kondrak- śpiew, prowadzenie, gitara akustyczna.
Oby więcej takich wieczorów.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
Farsa Krzysztofa Kędziory „Rubinowe gody” weszła do repertuaru Wrocławskiego Teatru Komedia. Weszła z sukcesem, bo oprócz komediowego polotu otula widzów czułością, wrażliwością i zrozumieniem.
Marian i Grażyna obchodzą czterdziestą rocznicę ślubu. Z tej okazji córka wysyła rodziców na weekend do ekskluzywnego hotelu. Konfrontacja prowincjonalności i prostoty z luksusem i nowoczesnością przynosi szereg zabawnych i refleksyjnych zdarzeń. Para musi otworzyć drzwi bez klucza, zapalić światło bez włącznika, zamiast owoców morza woli wyjąć z walizki kiełbasę, a strefa spa z jacuzzi wydaje się dla nich niebezpieczną egzotyką.
Ciąg zdarzeń dopełnia poseł pod łóżkiem (przyszły minister kultury) i portier, który w finale okazuje się być…(nie zdradzę, warto zobaczyć, zaskoczenie jest duże).
Komedia omyłek punktuje nepotyzm, polityczne układy i skandale.
„Rubinowe gody” we Wrocławskim teatrze Komedia ogląda się bardzo dobrze. Twórcy i realizatorzy znakomicie harmonizują śmiech ze wzruszeniem i nutą nieprzewidywalności. To świetny spektakl utrzymany w konwencji i w stylu WTK. Spodoba się nie tylko stałym bywalcom Teatru Komedia i poruszy odmiennością wcielenia aktorskiego Pawła Okońskiego, Radosława Kasiukiewicza, Małgorzaty Szeptyckiej i Rafała Kwietniewskiego.
Spektakl wyreżyserował Wojciech Dąbrowski. Scenografię przygotował Wojciech Stefaniak, kostiumy – Maria Tomczak, a opracowaniem muzycznym spektaklu zajął się Bartosz Pernal i Paweł Dobosz.
oprac. Dorota Olearczyk
foto. z konferencji przed premierą: Julian Olearczyk
César Aira, argentyński prozaik uznawany za współczesnego klasyka, specjalizuje się w krótkich, intensywnych powieściach pisanych pod prąd narracyjnych trendów. On sam swoje dzieła nazwał kiedyś „zabawkami dla dorosłych” – to fabuły z iskrą szaleństwa, eksperymentalne i zaskakujące. Zebrane w tomie teksty ukazują typowe cechy pisarstwa Airy. „Trzy opowieści” ukazały się nakładem wrocławskiego Wydawnictwa Ossolineum.
César Aira od lat wymieniany jest wśród kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. Po przeczytaniu choćby jednego z trzech opowiadań trudno się dziwić noblowskim aspiracjom prozy Argentyńczyka.
„Trzy opowieści” César Aira, Wydawnictwo Ossolineum
Znakomita, gombrowiczowska narracja (znana z absurdu i groteski), mistycyzm i elementy detektywistyczne w połączeniu z drastycznym horrorem, realizm i … wszystko to napisane w sposób porywający, rzetelny, autentyczny.
W opowiadaniu „Jak zostałam zakonnicą” Aira opisuje sytuację z piosenkarką. O fałszującej pisze wnikliwie analizując, chyba wszystkie możliwości i powody jej śpiewania publicznego. Język, dziewczynki, bohaterki opowiadania czasem jest językiem dorosłego pisarza, innym razem językiem chłopca o imieniu samego autora.
W kolejnych opowiadaniach „Płacz” i „Dowód” czytelnik rozsmakowuje się w wartkiej akcji, „ślizgając się po grani absurdu” – jak pisze Marek Bieńczyk- w posłowiu.
Nie bez znaczenia jest doskonały przekład, który swoim imieniem i nazwiskiem firmuje Tomasz Pindel.
Lektura „Trzech opowieści”, także dzięki tłumaczowi, stawia nas w sytuacji permanentnej niepewności. Każdy utwór jest awangardowy, z natury nieoczywisty, nie mieszczący się nawet w średniej oczekiwań, łączy różne ekspresje i dawki realności i nierealności. Przynosi skojarzenia z filmowymi „Córkami dancingu” Agnieszki Smoczyńskiej. Każde opowiadanie niesie ze sobą pierwiastek wariactwa – jak pisze historyk literatury, pisarz, eseista.
„Trzy opowieści” César Aira, czyli ślizgająca się po grani absurdu znakomita proza, którą szkoda byłoby utopić w szlamie wielości publikacji przeciętnych. Gorąco polecam.
oprac. i foto: Dorota Olearczyk
Tekst powstał dzięki uprzejmości Wydawnictwa Ossolineum.
Akademia Sztuk Teatralnych filia we Wrocławiu weszła chyba w czas swojej świetności. Adepci sztuki aktorskiej oddziaływają na widzów z siłą teatralnych talentów. Ich umiejętność bycia na scenie i opowiadania o rzeczach ważnych w sposób zajmujący, a nawet arcyciekawy, nie pozwala na opuszczenie żadnego dyplomu, a jest ich na afiszu dużo.
Po kontrowersyjnych „Chłopach”, udanej „Szczęśliwej siódemce” i genialnej „Naszej klasie” przyszła kolej na „Iwonę, księżniczkę Burgunda”. Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego przygotowany na podstawie dramatu Witolda Gombrowicza w reżyserii Radosława Rychcika to kolejna rewelacja sezonu.
W to, że Gombrowicz jest ponadczasowy nikt nie wątpi, ale jak w dzisiejszym świecie nie pozbawić go uniwersalności? Wiedzą to studenci AST – Pola Dębkowska, Igor Korus, Mikołaj Krzeszowiec, Anna Nowak, Antoni Rychłowski, Michał Surma, Michał Tokarski i Magdalena Walkiewicz pracujący pod opieką Radosława Rychcika. Ósemka dobrze obsadzonych w dramacie osób… prawdziwych, współczesnych, choć mówiących językiem dwudziestowiecznego dramatu Gombrowicza doskonale oddaje groteskowość sytuacji, w której się znalazło.
Charakterystyczna gombrowiczowska fraza obnaża słabości bohaterów, ich lęki i obsesje. Dociera w sedno przez znakomicie wykoślawianą rzeczywistość. Gesty, choreografia, rekwizyty świetnie korespondują z gombrowiczowską groteską, parodią i absurdem podszytym prawdą o nas.
Milczenie tytułowej bohaterki Iwony, przerywane jest tylko wtedy, kiedy mówi słowami Grety Thunberg – 17- letniej, szwedzkiej aktywistki klimatycznej, co nadaje „Iwonie, księżniczce Burgunda” jeszcze jeden ważny, współczesny wymiar.
Całe szczęście, że jest weganką, bo karasie jej nie grożą.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk Dorota Olearczyk
„Iwona, księżniczka Burgunda”
Występują: Pola Dębkowska, Igor Korus, Mikołaj Krzeszowiec, Anna Nowak, Antoni Rychłowski, Michał Surma, Michał Tokarski, Magdalena Walkiewicz
Reżyseria i opracowanie tekstu: Radosław Rychcik
Scenografia i kostiumy: Sara Sulej | ASP Wrocław
Muzyka: Mateusz Winsław | AM Wrocław
Asystent reżysera: Michał Surma
Charakteryzacja: Martyna Wydmańska
Producent: Radosław Frąk
Grupa wiekowa: 16+
Premiera 10 stycznia 2020, godz.19.00, Sala Studio Teatru AST
Czas trwania: ok. 90 minut
W piątek, 10 stycznia Sala Gotycka Starego Klasztoru wypełniła się znajomymi Jaremy Klicha – gitarzysty klasycznego, pedagoga, współzałożyciela Wrocławskiego Towarzystwa Gitarowego, felietonisty, człowieka wielu talentów, zmarłego przedwcześnie, pokonanego przez nowotwór. Po raz siódmy przyjaciele Jaremy grali, śpiewali i wspominali kolegę.
Jarema był człowiekiem wyjątkowym. Inteligentny, wrażliwy, z charakterystycznym poczuciem humoru i sercem na dłoni zjednywał sobie ludzi, przełamywał granice. Nie daje o sobie zapomnieć i każdego roku przyciąga przyjaciół, znajomych, uczniów, współpracowników, fanów, którzy chętnie spędzają wspólnie wieczór wypełniony feerią dźwięków i wspomnień.
Tegoroczny koncert pamięci Jaremy Klicha nazwany „Jarema Guitar Day” rozpoczął się minirecitalem Krzysztofa Pełecha – znakomitego gitarzysty klasycznego, który z Jaremą stworzył niezapomniany duet, współtwórcy WTG, jednego z pomysłodawców i dyrektora artystycznego wrocławskiego festiwalu gitarowego, inicjatora i szefa Letniego Kursu Gitary w Krzyżowej.
Potem wystąpił Marek Popów z zespołem w programie specjalnym „Klasyka na rockowo” i zagrał przyboje muzyki klasycznej w rockowych aranżacjach. Grupa Jan i Klan i Przyjaciele Jaremy (m.in. Robert Leonhard, Bartek „Wypłosz” Kiszczak i muzycy- instrumentaliści) przeniosła słuchaczy w świat dźwięków Krainy Łagodności oraz szant i piosenek żeglarskich.
Jarema był zapalonym turystą i żeglarzem, niejedną noc spędził grając przy ognisku lub na jachcie. Zdjęcia prezentowane w tle sceny przypominały o jego zamiłowaniach do śródlądowych podróży.
Gościem specjalnym koncertu był m.in. lider „Małżeństwa z rozsądku” Robert Leonhard, który z grupą Jan i Klan zaśpiewał i zagrał piosenkę z repertuaru swojego zespołu. Ciepły i głęboki głos Roberta – dawno niesłyszany z powodu choroby- zabrzmiał znakomicie.
oprac. Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
Po głośnym secie sylwestrowym Japety – kto to widział? zapraszamy na równie imprezowy set karnawałowy.
Głośne, bezczelne i bezwstydne, do bólu szczere i prawdziwe. Nie są już tylko słodkimi, pluszowymi lalkami. Dzięki komedii improwizowanej dostały szansę, by wreszcie zabrać głos, skomentować i uwypuklić absurdy codziennego życia. Ich stosunek do rzeczywistości jest bezkompromisowy. Ich sposób na przetrwanie w ludzkim świecie to dystans. Ale to od Was zależy, co wydarzy się na scenie !
JAPETY- kto to widział? to spektakl improwizowany z udziałem publiczności. Nigdy nie wiecie czego można się spodziewać.
Publicystyka:
Japety- kto to widział? | lalkowa komedia improwizowana dla dorosłych
