Koleżanka poleciła mi książkę, której premiera miała miejsce już jakiś czas temu. Gdy opasły tom „Biegnącej z wilkami” trafił na mój stos „do recenzji”, góra wypiętrzyła się zdecydowanie, żeby potem wywołać serię twórczych eksplozji w mojej głowie.
Clarissa Pinkola Estes- autorka książki, o której więcej za chwile, z wykształcenia jest doktorem psychologii entnoklinicznej. Pracuje jako terapeutka, jest poetką i pisarką, zajmuje się swoją wielką rozgałęzioną rodziną. Wypowiada się na tematy społeczne, przygotowuje nagrania radiowe, maluje, komponuje, tłumaczy, uczy pisania i kontemplacji, wykłada literaturę, psychologię, poetykę mitów… Nic dziwnego, że napisanie „Biegnącej z wilkami” zajęło jej dwadzieścia pięć lat.
Nie spieszcie się z czytaniem – powtórzę za autorką. „Pisałam tę książkę bardzo długo i bardzo powoli. Pisałam, odchodziłam, rozmyślałam o niej, wracałam, dopisywałam coś, znowu odchodziłam…”- zdradza Clarissa Pinkola Estes na 611 stronie , czyli na około 100 przed końcem.
Zalecenie autorki podświadomie zaczęłam wprowadzać w życie już po 40 stronie. Mały fragment, rozmyślanie i powrót…
Książka jest dokumentem zarówno psychologicznym, jak i duchowym, w różnych księgarniach klasyfikuje się ją jednocześnie do różnych działów: psychologii, poezji, studiów kobiecych, religioznawstwa. Zdecydowanie, wymyka się ona jednoznacznym kategoriom.
O czym jest „Biegnąca z wilkami”?
O potężnej sile, która drzemie w każdej kobiecie, o bogactwie instynktów, twórczej mocy, odwiecznej, prastarej mądrości. To opowieść o dzikiej kobiecie i jej naturze, zagrożeniach płynących z nakazów ucywilizowania i wtłoczenia jej w sztywne role i schematy. To także wnikliwa analiza i próba poradnikowego ujęcia problemów powrotu do siebie, radzenia sobie z gniewem, czy przebaczeniem.
Autorka prowadzi nas poetycką, czasem szamańską, metaforyczną, mistyczną ścieżką narracji opowiadając alegoryczne przypowieści, baśnie, z których czytelnik może czerpać wiedzę uniwersalną. Potem, proponuje swoje wyjaśnienia stosując klucz psychoterapeutyczny i antropologiczny. Mit o Filoktecie służy jej do opowiedzenia o trwonieniu życia na mozolnym wspinaniu się na szczyt, by poniewczasie stwierdzić, że to nie ten szczyt.
Chociaż niektórzy analitycy szkoły Junga uważali Andersena za neurotyka, a jego dzieła za pozbawione wartości badawczej to jednak „Brzydkie kaczątko” i „Czerwone trzewiczki”, dzięki Clarissa Pinkola Estes, uzyskują nowe światło interpretacji. Przy analizie „Dziewczynki z zapałkami” rozmyślamy m.in. o życiu pośród obojętnych i nieczułych ludzi.
Clarissa Estes odkrywa przed uważnym czytelnikiem różnorodność międzykulturowych mitów, baśni i legend, wnikliwie je analizuje, co sprawia, że opowieści te stają się pełne nieznanych dotąd treści i znaczeń.
W „Biegnącej z wilkami” znajdujemy także fragmenty o Janis Joplin i innych kobietach uzależnionych, które straciły instynkt przetrwania, a rozwinęły w sobie mechanizmy prowadzące do jego zaniku. Interpretacja „Czerwonych trzewików” doprowadza m.in. to tego rodzaju konkluzji.
O potrzebie fizycznej bliskości pisze wspominając kobiety z plemienia Tehuana, które poklepują się i dotykają małych dzieci, babć, dziadków, jedzenia, ubrania, zwierząt domowych i siebie. Jest to społeczność bardzo wrażliwa na dotyk, w której ludzie czują się szczęśliwi -wyjaśnia i dodaje, że przypomina to igraszki wilków, zderzających się ze sobą w wirującym tańcu. Taki cielesny kontakt jest komunikatem: „Jesteś z nami, jesteśmy z tobą”.
To gruby tom, z przypisami, które można czytać niezależnie i z obszerną bibliografią.
Autorka zaprasza zarówno kobiety, jak i mężczyzn do królestwa ducha prawdy, który rozbudza, uzdrawia, rzuca wyzwania, łączy i raduje.
Książkę przetłumaczono na dziewiętnaście języków, przez dwa lata pozostawała na liście bestsellerów „New York Timesa”, wysoko ceniona jako klasyczna i doniosła praca na temat wewnętrznego życia kobiety.
Czytajcie, wgryzajcie się i wracajcie, bo warto. To opowieść działająca jak lekarstwo.
tekst: Dorota Olearczyk
Tekst powstał dzięki uprzejmości wydawnictwa Zysk i Ska
Działalność Grupy Krakowskiej wpisuje się w jedno z najciekawszych zjawisk artystycznych w okresie międzywojennym w Polsce – na tyle kreatywnym i bezkompromisowym, że znalazło swoją kontynuację po II wojnie światowej, jako druga Grupa Krakowska. Aktualna wystawa prezentuje dorobek artystyczny pierwszych inicjatorów grupy, których aktywność przypadła na lata 1932-1937.
Do wiodących przedstawicieli grupy zalicza się m.in. Marię Jaremę, Aleksandra Saszę Blondera, Leopolda Lewickiego, Henryka Wicińskiego, Adama Marczyńskiego, Jonasza Sterna czy Eugeniusza Wańka. W przeciwieństwie do większości ugrupowań artystycznych tamtego okresu, artyści ci nie sformułowali wspólnego manifestu artystycznego, uznając prawo każdego z nich do pełnej autonomii twórczej. Tym co ich łączyło był właściwie wspólny światopogląd artystyczno-społeczny, podobna wrażliwość i recepcja sztuki oparta na fascynacji awangardą oraz przede wszystkim radykalne, lewicowe przekonania polityczne.
Choć formalnie związani byli z Akademią Krakowską, to właśnie konflikt pokoleniowy z konserwatywnym ośrodkiem akademickim stał się zalążkiem do powstania grupy. Krytyka akademickich metod nauczania oraz panującego w Polsce postimpresjonizmu, hołdującego tradycyjnej estetyce zastąpiła homogeniczność programową. Dlatego też ich twórczość charakteryzuje się tak dużą różnorodnością formalną – zarówno w doborze technik artystycznych, jak i środków wyrazu. Obok malarstwa i rysunku uprawiali grafikę warsztatową oraz prowadzili poszukiwania twórcze w zakresie nowych form rzeźbiarskich. Większość z tych prac, która nie uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej, udostępniona została właśnie we Wrocławiu.
Ekspozycja prezentuje imponujący zbiór 300 dzieł o wyjątkowym walorze reprezentatywnym, które udało się pozyskać z licznych muzeów w Polsce oraz prywatnych kolekcji. Narracja wystawy, zbudowana przez kurator – Barbarę Ilkosz, prowadzi widza przez poszczególne tematy przedstawień, po które chętnie sięgali twórcy grupy. Zobaczymy więc ujęcia oscylujące wokół wydarzeń polityczno-społecznych, kameralne i intymne sceny rodzajowe czy pejzaże i martwe natury. Jednocześnie wystawa ukazuje w niezwykle wysublimowany sposób ewolucję twórczą młodych artystów. Na przykładzie prac Adama Marczyńskiego, wśród których są zarówno pejzaże utrzymane w konwencji malarstwa kolorystycznego, uproszczone figuracje, aż w końcu syntetyczne martwe natury – możemy prześledzić początkową fazę drogi artystycznej tego wyjątkowego twórcy.
Równolegle do malarstwa wystawa dużo uwagi poświęca rzeźbie i jej dwóm głównym twórcom – Marii Jaremie i Henrykowi Wicińskiemu. Twórczość rzeźbiarki reprezentują zarówno przedstawienia w pełni figuratywne, jak na przykład rzeźba matki z dzieckiem zatytułowana Macierzyństwo z 1932 r., jak i całkowicie abstrakcyjne formy – pochodzący z 1936 r. Akt czy słynne już Kompozycje. Z kolei syntetyczna figura – Siedząca dziewczyna, autorstwa Henryka Wicińskiego z 1933 r. doskonale koresponduje z wystawianymi aktualnie w Pawilonie Czterech Kopuł dziełami jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy wszechczasów – Henry Moore’a, ukazując zbieżność poszukiwań polskich twórców z czołowymi artystami europejskimi tamtego okresu.
Wystawa przybliża Grupę Krakowską w szerszym kontekście. Nie zabrakło więc dzieł mentorów grupy, do których zaliczali się Leon Chwistek oraz Władysław Strzemiński. Zobaczymy również efekt współpracy artystów z krakowskim Teatrem Cricot w postaci projektów scenografii i kostiumów do sztuk teatralnych. Całość ekspozycji wzbogaca, prezentowany w pierwszej przestrzeni wystawienniczej zbiór rysunków i gwaszy przedstawiających własne, często karykaturalne wizerunki malarzy, pozujących sobie wzajemnie. Ten akcent wystawy ukazuje nie tylko przyjacielskie relacje łączące członków grupy, ale również wydobywa z niepamięci młode twarze artystów, których większość niestety nie przeżyła wojny – jak wyczytamy w epilogu wystawy.
tekst i foto: Barbara Haręża
Szóstego grudnia w Arsenale odbył się wernisaż wystawy malarstwa Mariana Waldemara Kuczmy.
Tak, o swojej wystawie, pisze sam artysta:
„Wystawa Iluminacje błękitu jest kolejną odsłoną mojego malarstwa. Ze względu na 25-lecie mojej pracy twórczej jest wystawą szczególną, stanowi bowiem podsumowanie pewnego etapu działalności artystycznej. Z założenia nie jest prezentacją retrospektywną, lecz pokazem wybranych prac zrealizowanych na przestrzeni kilku ostatnich lat.
Na wystawie zaprezentuję kilkanaście wielkoformatowych obrazów, w których zapisuję swoje myśli i emocje. Z obrazów tych wydobywam energię, blask, ducha, materię. Bogactwo i ascetyzm.
Pośrednio wystawa jest hołdem złożonym kolorowi szczególnemu, jakim w moim odczuciu jest kolor Niebieski. Obsesyjne wręcz stosowanie go w obrazach wynika z przekonania, że w wyjątkowy sposób działa on na nasze zmysły i naszą wrażliwość. Stosując zasadę kontrastu, na wystawie zaprezentowane będą również prace utrzymane w innych tonacjach kolorystycznych. Wszystkie te kompozycje odnoszą się do źródeł moich inspiracji malarskich, którymi w głównej mierze jest pejzaż, reminiscencje z podróży, ikona, oraz mistrzowie malarstwa.
Wystawie będzie towarzyszył katalog mojego malarstwa (o tym samym tytule) Iluminacje błękitu, którego wydawcą jest Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, współwydawcą: Muzeum Miejskie Wrocławia.”
„Iluminacje błękitu” można oglądać w Arsenale do 14 stycznia 2019 r.
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
Przed premierą „Halki” w Operze Wrocławskiej odbyło się spotkanie z realizatorami i twórcami nowej inscenizacji najpopularniejszej polskiej opery. Spektakl reżyseruje Grażyna Szapołowska.
Koncepcja plastyczna „Halki” według Szapołowskiej będzie czarno- perłowa z domieszką krwistej czerwieni obecnej na sukni tytułowej bohaterki. – Wprowadzę na scenę szczury – mówi reżyserka, które są archetypem cienia i tajemnicy. Zespół baletowy metaforycznie zainscenizuje te ssaki. Pojawi się też pies jako symbol przyjaźni i jako opiekun dzieci. Finałowa scena ma być zaskoczeniem dla widza.
Twórcy zapowiadają ruchomą scenografię. – Góry będą oddychać, tak jak oddycha jeden człowiek w brzuchu drugiego człowieka- dodaje reżyserka.
Możemy spodziewać się słynnego mazura i tańców góralskich- zdradza maestro Marcin Nałęcz- Niesiołowski, który poprowadzi orkiestrę.
Scenografię i kostiumy przygotowuje Brage Martin Jonassen, choreografię – Krzysztof Trebunia-Tutka i Klaudia Carlos Machej, reżyserią światła zajmuje się Tomasz Filipiak, ruch sceniczny opracowuje Anna Szopa-Kimso, a projekcje multimedialne i mapping- Piotr Maruszak.
W roli Halki zobaczymy i usłyszymy, w zmiennej obsadzie: Joannę Zawartko, Natalię Rubiś i Annę Lichorowicz, w rolę Jontka wcielą się – Jury Horodecki i Zdzisław Madej, w Stolnika – Tomasz Rudnicki i Bartosz Urbanowicz, a Zofię zagra – Karolina Filus i Hanna Sosnowska.
Premiera „Halki” w Operze Wrocławskiej – 14 grudnia, kolejne spektakle 15, 16 i 18 grudnia.
oprac. Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk
Taki koncert odbywa się we Wrocławiu tylko raz w roku! Organizowany przez Fundację „Dzielnica Wzajemnego Szacunku Czterech Wyznań” cykl „Biblia i muzyka” to wyjątkowe wydarzenie muzyczne, duchowe i kulturowe, na które zaproszeni są wszyscy zainteresowani (wstęp wolny).
Tegoroczny koncert „Biblia i muzyka: Psalm nr 88/87/ „Panie, Boże mego zbawienia” odbędzie się 9 grudnia o 18:00 w Kościele Opatrzności Bożej we Wrocławiu, ul. Kazimierza Wielkiego 29.
Usłyszymy koncert w wykonaniu Chóru Synagogi Pod Białym Bocianem pod batutą Stanisława Rybarczyka, przy akompaniamencie organów, na których zagra Piotr Rojek. Częścią występu, poprzedzającą śpiew Chóru, będzie dysputa, w której – już tradycyjnie – uczestniczyć będą przedstawiciele czterech wyznań obecnych w Dzielnicy Wzajemnego Szacunku:
-
ks. abp prof. dr hab. Jerzy Pańkowski (Prawosławny Ordynariusz Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej i Prawosławny Ordynariusz WP)
-
ks. biskup Waldemar Pytel (Biskup Diecezji Wrocławskiej, Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce)
-
ks. bp prof. dr hab. Andrzej Siemieniewski (Biskup Pomocniczy Wrocławski Wikariusz Generalny)
-
rabin Stas Wojciechowicz (rabin z Synagogi „Ec Chaim Gmina Wyznaniowa Żydowska w Warszawie”)
Chór Synagogi Pod Białym Bocianem jest jedynym chórem synagogalnym w Polsce. Powstał w kwietniu 1996 roku z inicjatywy wrocławskiego dyrygenta Stanisława Rybarczyka oraz studentów i absolwentów Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a także dzięki przychylności Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu. Zespół śpiewa m.in. utwory kompozytorów żydowskich, głównie muzykę synagogalną. Popularyzuje pieśni wybitnego wrocławskiego kantora, wykładowcy wrocławskiego Seminarium Rabinackiego w latach 1844-1889 Moritza Deutscha. Współpracuje z Europejskim Centrum Muzyki Żydowskiej w Hanowerze kierowanym przez Andora Izsáka. Krytyka muzyczna wyraża się o Chórze niezwykle entuzjastycznie, podkreślając wspaniałe umiejętności zespołu, a także niepowtarzalną atmosferę koncertów. Zespół występuje regularnie w Polsce i za granicą. Bierze udział w licznych wydarzeniach muzycznych, m.in.: Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie, Festiwalu Wratislavia Cantans, Festiwalu Warszawa Singera, wrocławskim Festiwalu Kultury Żydowskiej SIMCHA, Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, Festiwalu Gaude Mater w Częstochowie, Muzycznym Festiwalu w Łańcucie, Międzynarodowych Targach Książki we Frankfurcie nad Menem. Chór uczestniczył w obchodach rocznicy Nocy Kryształowej w Hanowerze, Brunszwiku, Berlinie, Hamburgu i Görlitz. Wykonywał koncerty z najsłynniejszymi kantorami świata: Josephem Malovanym z Nowego Jorku, Alberto Mizrahim z Chicago, Moshe Schulhofem z Miami, Roslyn Barak z San Francisco, Shmuelem Barzilaiem z Wiednia, Moshe Sternem z Jerozolimy /kantorem Wielkiej Synagogi/, Laszlo Fekete z Budapesztu, Avitall Gerstetter z Berlina, Davidem Ullmannem z Jerozolimy, Israelem Randem z Tel- Awiwu. Chór współpracował także z Justyną Steczkowską, Mateuszem Pospieszalskim, Bente Kahan, a także z Orkiestrami Symfonicznymi Filharmonii Wrocławskiej, Częstochowskiej, Dolnośląskiej, Podkarpackiej, Orkiestrą Leopoldinum, Polsko-Niemiecką Młodą Filharmonią.
Pierwsza płyta Chóru zatytułowana „Shalom” ukazała się w 1998 roku nakładem firmy Koch International „Shalom”. W swoim dorobku Chór posiada także wydaną w Niemczech płytę „Das verstummteLied – die Musik der zerstörten Synagogen” – „Pieśń, która zamilkła – Muzyka zniszczonych Synagog” oraz płytę wydaną w 2006 roku z okazji 10-lecia. 15-lecia zespołu zaowocowało zarejestrowaniem w 2011 roku jubileuszowych koncertów z udziałem berlińskiej kantorki Avitall Gerstetter, we Wrocławiu oraz w Hanowerze.Kolejnym ważnym i owocnym pod względem twórczym jubileuszem było 20-lecie działalności artystycznej Chóru Synagogi Pod Białym Bocianem obchodzone w 2016 roku. Jubileusz został zainaugurowany podczas XVIII Festiwalu Kultury Żydowskiej SIMCHA we Wrocławiu, koncertem z udziałem kantora młodego pokolenia – Yosepha Schwartza z Izraela. Spośród kolejnych koncertów z okazji 20-lecia warto wymienić występ w nowopowstałym Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej, w Filharmonii Podkarpackiej – koncert z udziałem najwybitniejszego kantora naszych czasów i wielkiego przyjaciela Chóru – Josepha Malovanego z Nowego Jorku oraz Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Podkarpackiej, koncerty we Wrocławiu i Berlinie z udziałem kantora Moshe Fishela oraz w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN – koncert z akompaniamentem wybitnego organisty, stale współpracującego z Chórem – Piotra Rojka. Zespół uświetnił także koncertem 78. Rocznicę Nocy Kryształowej w Muzeum Niepodległości w Warszawie. Rok jubileuszu 20-lecia zaowocował ponadto wydaniem płyty z Josephem Malovanym, który odbył się podczas Wratislavi Cantans w 2005 roku.
Piotr Rojek – ukończył studia w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na Wydziale Instrumentalnym w klasie organów prof. Andrzeja Chorosińskiego oraz na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii w klasie kompozycji prof. Zygmunta Herembeszty i prof. dr. hab. Krystiana Kiełba. Artysta koncertował m.in. w Czechach, Finlandii, na Łotwie, w Niemczech, Norwegii, Słowacji, Szwecji, Ukrainie, Wielkiej Brytanii oraz na Wyspach Ålandzkich. Prowadzi także kursy mistrzowskie w kraju i za granicą. Pracuje na stanowisku adiunkta w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. W 2002 roku uzyskał kwalifikacje artystyczne I stopnia. W roku 2012 zrealizował przewód habilitacyjny. Jest kierownikiem Katedry Organów, Klawesynu i Muzyki Dawnej. Prowadzi również działalność pedagogiczną w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu (od września 2012 roku pełni obowiązki Dyrektora Szkoły). Artysta prowadzi ożywioną działalność koncertową, zarówno w kraju jak i za granicą (Czechy, Finlandia, Niemcy, Norwegia, Słowacja, Szwecja). Koncertował na wielu prestiżowych festiwalach, m.in. w Kamieniu Pomorskim, Oliwie, Warszawie, we Wrocławiu i w Katowicach, występując m.in. z Maestrą Teresą Żylis-Gara. Ma także w dorobku nagrania archiwalne dokonane dla Rozgłośni Polskiego Radia i Telewizji Polskiej. Jest dyrektorem artystycznym Festiwali Organowych o randze międzynarodowej – m.in. w Nowogrodźcu, Oleśnicy i w Wołowie (Cantus Organi). Ma w dorobku kilkanaście płyt. Nagrana w 2005 roku płyta (Dux 0520) na zabytkowych organach Adama Horacego Caspariniego w Wołowie otrzymała nominację do prestiżowej nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej FRYDERYK. Jest także ekspertem w dziedzinie budownictwa organowego, przewodniczącym komisji organowej Dolnośląskiej Izby Rzemieślniczej oraz konsultantem Centrum Edukacji Artystycznej.
Stanisław Michał Rybarczyk – dyrygent, animator kultury, menedżer i pedagog. Przez lata kariery artystycznej związany jako dyrygent z Operą Wrocławską, Filharmonią Wrocławską, Ośrodkiem Polskiego Radia i Telewizji we Wrocławiu, Wojewódzkim Domem Kultury, Centrum Sztuki IMPART, Agencją Artystyczną Pro Musica, Akademią Muzyczną we Wrocławiu, Liceum Muzycznym we Wrocławiu, Filharmonią Sudecką w Wałbrzychu oraz Theater Goerlitz /Niemcy/. Twórca i wieloletni dyrektor artystyczny Zespołu Kameralnego Polskiego Radia i Telewizji we Wrocławiu, Chóru Synagogi pod Białym Bocianem we Wrocławiu, Polsko – Niemieckiej Młodej Filharmonii Dolny Śląsk, Chóru Kameralnego Filharmonii Wrocławskiej i szeregu innych zespołów. Występował wielokrotnie w większości krajów europejskich oraz w Chinach. Twórca i dyrektor artystyczny wrocławskich Wieczorów Tumskich, Koncertów Hawdalowych oraz Festiwalu Kultury Żydowskiej SIMCHA (wraz z Karoliną Szykier – Koszucką). Dyrektor artystyczny Fundacji PRO ARTE, dyrektor Agencji Artystycznej Art & Business Direction, przewodniczący zarządu Fundacji „Dzielnica Wzajemnego Szacunku Czterech Wyznań”, wiceprezes zarządu i dyrektor artystyczny Fundacji „PRO ARTE 2002”. We wrocławskiej Dzielnicy Wzajemnego Szacunku powołał do życia cykl „Biblia i Muzyka”, zainicjował warsztaty „Śpiewaj z rabinem, pastorem i księdzem”, założył ponadto dyskusyjny Salon Dzielnicy Wzajemnego Szacunku.
Wstęp wolny.
Wyjątkowy koncert, bo jedyny w Polsce, odbył się w Starym Klasztorze w Sali Gotyckiej w środę 28 listopada. Klubowy szum, brzęk szkła i rozmowy milkły, gdy 29- letni gitarzysta i pieśniarz wychodził na scenę, żeby zabrać nas w muzyczną podróż po świecie swojej wrażliwości i niezwykłej wyobraźni, dwa razy po 45 minut z przerwą na autografy i zdjęcia.
W zapowiedzi koncertu zorganizowanego przez Wrocławskie Towarzystwo Gitarowe czytamy:
Młody australijski piosenkarz, autor tekstów i wirtuoz gitary wywodzi się ze stajni talentów Giny Mendello – wieloletniej managerki Tommy’ego Emmanuela. Podążając śladami muzykującego ojca, po raz pierwszy wziął do rąk swój ulubiony instrument jako pięciolatek. W wieku 12 lat zaczął pisać utwory i już jako nastolatek występował solo, gdzie tylko mógł, szlifując swoje umiejętności. W wieku 18 lat opuścił szkołę i wyruszył w trasę koncertową. Przez następne pięć lat przemierzał Amerykę Północną, Europę, Nową Zelandię i oczywiście swoją ojczyznę – Australię, grając na niezliczonych festiwalach. Dziś Daniel znany jest nie tylko ze swoich melodyjnych, wręcz romantycznych piosenek, ale też z dużej swobody scenicznej i dynamicznych występów. Na jego one-man-show składają się: liryczno- rockowy wokal, znakomita fingerstyle’owa gitara oraz świetny kontakt z publicznością.
Daniel Champagne swoim wyjątkowym wokalno-gitarowym show zainaugurował cykl Guitar Masters Fingerstyle Series.
Podczas wieczoru w Starym Klasztorze pieśniarz i gitarzysta cały był muzyką którą grał i śpiewał. Przechodziła przez niego fala dzięków, rytmów, słów i wzruszeń w sposób wyjątkowy. Zarażał widzów jakimś niezwykłym skupieniem przeplatanym nerwowym pulsem.
Nawet jak stroił gitarę to robił to tak, jakby wprowadzał widza w nowy muzyczny świat kolejnego utworu. Daniel Champagne był zjawiskowo nietypowy, uroczo odruchowy, choreograficznie naturalny i oryginalny, zadziwiający w swej kreacji scenicznej. Chociaż to chyba nie była kreacja, a naturalna potrzeba wyrażania emocji. Ale przede wszystkim emanował ciepłem, pięknym brzmieniem głosu i gitary, prawdą sceniczną, która elektryzowała i nie pozwalała oderwać ucha, ani oka od niezwykłego artysty.
Łamaną, ale wdzięczną polszczyzną Daniel powiedział przed bisem, że bardzo się cieszy, że tu jest, a w języku angielskim wyraził nadzieję, że tu wróci. My też na to liczymy.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
„Zabójca czasu” w reżyserii i z choreografią Maćko Prusaka to spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Lalkarskiego Akademii Sztuk Teatralnych. Od 1 grudnia można go oglądać na Dużej Scenie przy Braniborskiej. Nie dajcie się zwieść tytułowi, to będzie dobrze, mądrze i inspirująco spędzona godzina czterdzieści waszego życia.
Przedstawienie na podstawie opowiadań Stefana Grabińskiego napisała i zaadaptowała dramaturgicznie Marta Giergielewicz.
Artystyczny duet Giergielewicz i Prusak już nie raz zaskakiwał widzów przenikliwością obserwacji i sceniczną wizją rzeczywistości. „Noc bez księżyca” przygotowana dla Wrocławskiego Teatru Lalek, czy „Ojcowie” grani w Centrum Inicjatyw Artystycznych to spektakle mądre i dające przestrzeń do pracy wyobraźni. Doskonałe choreograficznie, poetyckie i humorystyczne zarazem. I nie inaczej jest tym razem.
„Zabójca czasu” przygotowany jako dyplomowy spektakl studencki w gmachu AST rządzi się innymi prawami, podlega wymogom prezentacji egzaminacyjnej, podczas której, każdy z adeptów sztuki aktorskiej musi mieć swoje pięć minut na scenie. To oczywiście wiąże się z odpowiednio dłuższym przedstawieniem i taką konstrukcją scen, które pozwoliłyby na prezentacje każdemu z osobna i wszystkim razem.
Ale trzeba przyznać, że „Zabójca czasu” nie morduje czasu. Spektakl skonstruowany z osobnych opowieści rozwija się powoli, przyzwyczajając widzów w żartobliwy sposób do metaforyki słownych peryfraz i metonimii. Jesteśmy w pokoju, czekamy na palisandrowe pianino, towarzyszymy zakonnicom w podróży pociągiem, wchodzimy w wenecki sen pasażera, słuchamy tyrad i zabawnych historii konduktora, zwiedzamy z szarytkami muzeum . Jesteśmy świadkami naukowych dywagacji o rozwoju cywilizacji prowadzonych przez panie w białych fartuchach z kieliszkami w dłoniach …
Czas upływa, zmieniają się słowa, stylistyka, scenografia, bohaterowie historii przeobrażają się w lalki, karakany, sterowane głośną muzyką i wyraźnym rytmem. Spektakularny finał łagodzi rozmowa ze starcem medytującym w siadzie skrzyżnym.
Spektakl zaciekawia pomysłami scenograficznymi i użyciem lalek. Jest optycznie i choreograficznie atrakcyjny dla widza siedzącego nawet w ostatnim rzędzie.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
ZABÓJCA CZASU | REŻ. MAĆKO PRUSAK
Spektakl na podstawie zbioru opowiadań Stefana Grabińskiego: „W przedziale”, „ Szary pokój”, „Wieczny pasażer (humoreska)”, „Smoluch”, „Namiętność (L’appassionata), „Opowieść Wenecka”, „Szalona Zagroda”, „Muzeum Dusz Czyśćcowych”, „Ślepy tor”, „Projekcje”, „Dziwna Stacja (fantazja przyszłości)”, „Osada Dymów”
Reżyseria i choreografia: Maćko Prusak
Adaptacja, dramaturgia i opracowanie muzyczne: Marta Giergielewicz
Scenografia i projekcje: Magdalena Stępień |ASP
Konsultacje lalkarskie: Radosław Kasiukiewicz
Kostiumy: Barbara Ferlak
Asystent kostiumologa: Aleksandra Zaleska | ASP
Kompozycje: Katarzyna Bem | AM
Asystent reżysera: Kaja Janiszewska
Występują: Katarzyna Faszczewska, Marta Franciszkiewicz, Kaja Janiszewska, Zuzanna Kotara, Martyna Matoliniec, Matylda Matuszak, Joanna Sobocińska, Samanta Zwolennik, Mateusz Bernacik, Maciej Kaczor, Michał Kucharski, Michał Kurek, Łukasz Zubrzycki
Bohaterką ostatniego koncertu w tym roku będzie Małgorzata Walenda, studentka III r. WA w Krakowie, Otrzymała nagrodę specjalną Stowarzyszenia Autorów ZAiKS za najlepsze wykonanie polskiej piosenki oraz nagrodę Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Kulturalnego Polonica. Otrzymała również drugą nagrodę na Festiwalu Singing Mask w Sankt Petersburgu.
Gospodarzem spotkań jest wybitny znawca piosenki artystycznej – Bogusław Sobczuk.
fot. BTW photographers
