Już w niedzielę, 15 lipca, rusza 18. międzynarodowy kurs gitarowy Guitar Masters Camp w Krzyżowej k. Świdnicy. Gorąco polecamy zarówno czynnym gitarzystom, jak i szerokiej publiczności koncertowej.
Guitar Masters Camp organizowany jest w Krzyżowej od 2001 r. W ramach tej prestiżowej imprezy odbywają się warsztaty gitary klasycznej (prowadzone przez najwybitniejszych dydaktyków i wirtuozów z Polski i zagranicy), gitary akustycznej fingerstyle, rozrywkowej, flamenco, a także … tańca flamenco. W tym roku gościć będziemy tak znakomitych muzyków, jak: Robert Horna, Jacek Królik, Jean-Christophe Maillard, Soenke Meinen, Fabio Montomoli, Marek Pasieczny, Krzysztof Pełech, Leszek Potasiński, Piotr Restecki, Michał Stanikowski, Pavel Steidl i Rainer Maria Zehetbauer. Stałym punktem programu festiwalu są wystawy gitar i akcesoriów muzycznych oraz koncerty.
Wieczorami wykładowcy i uczestnicy warsztatów spotykają się w „Piwnicy Dżemowej” w Pałacu. To raj dla wspólnego muzykowania, doskonalenia sztuki improwizacji i… ogólnie tworzenia. Scena w Pałacu udostępniana jest każdego wieczoru wszystkim, bez względu na wiek i umiejętności.
Gospodarzem Guitar Masters Camp jest Międzynarodowy Dom Spotkań Młodzieży. Dawna posiadłość hrabiowskiej rodziny von Moltke to dziś nowoczesny i znakomicie zagospodarowany ośrodek konferencyjny z bazą noclegową, zespołem sal seminaryjnych, salą koncertową i stołówką, siłownią oraz boiskiem piłkarskim.
Guitar Masters Camp ma wiele atutów: świetna lokalizacja, możliwość zakwaterowania i wyżywienia, bezpieczny parking oraz profesjonalny i bogaty program edukacyjny i artystyczny.
Koncerty w ramach Guitar Masters Camp 2018
15.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
SOENKE MEINEN
Zaklinacz gitary
16.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
FLAMENSKY
RAINER MARIA ZEHETBAUER (gitara)
CARLOS RONDA MAS (perkusja)
OSCAR ANTOLI (klarnet)
Flamenco i world music
18.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
DUET PEŁECH-HORNA ZE SPONTANICZNYM UDZIAŁEM KRÓLIKA
Wielka improwizacja
21.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
FABIO MONTOMOLI
Gitara klasyczna we włoskim wydaniu
22.07.2018 | 18:00
Stary Klasztor, ul. Purkyniego 1, Wrocław
JEAN-CHRISTOPHE MAILLARD / GRAND BATON
Rockowa odsłona gitary
23.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
KONCERT UCZESTNIKÓW GMC 2018 I TANCEREK FLAMENCO
24.07.2018 | 20:30
MDSM, Krzyżowa 7, Grodziszcze
KONCERT FINAŁOWY: UCZESTNICY, WYKŁADOWCY I ORKIESTRA GITAROWA
Bilety na wszystkie koncerty w cenie 25 PLN normalny, 20 PLN ulgowy dostępne są w bileterii TBox (tbox24.pl) oraz na godzinę przed koncertami.
www.camp.guitarmasters.pl
Organizatorem GMC jest Wrocławskie Towarzystwo Gitarowe.
Jak każdego roku u progu lata, na przełomie czerwca i lipca Orkiestra Kameralna Wratislavia i jej dyrektor artystyczny Jan Stanienda zapraszają na Festiwal Muzyki Kameralnej „Wieczory w Arsenale”. Publiczność może wtedy posłuchać plenerowych koncertów na dziedzińcu zabytkowego Arsenału we Wrocławiu. W tym urokliwym miejscu zgrabnie splatają się ze sobą architektura i muzyka, plenery i wieczorny śpiew ptaków. Podczas kilkudniowego festiwalu, oprócz muzyki klasycznej możemy usłyszeć utwory literackie, aktorskie i jazzowe. Organizatorzy, zapraszając do udziału w Wieczorach, opracowują opis wydarzenia, który nic, a nic nie odbiega od rzeczywistości. Tak jest i już! I chwała im za to.
6 lipca „Wieczór w Arsenale” uświetnili swoim występem Grzegorz Turnau i Dorota Miśkiewicz, którzy wraz z innymi muzykami zaprezentowali program zatytułowany „Czuła reguła”. Ceniony i popularny piosenkarz oraz równie znana wokalistka współpracę muzyczną podjęli już kilkanaście lat temu. Usłyszeliśmy szereg ich wspólnych piosenek, a koncert był z pewnością jedną z największych atrakcji tegorocznego festiwalu.
Jak było? Magicznie. Dorota Miśkiewicz & Grzegorz Turnau z zespołem w składzie: Marek Napiórkowski – gitara, Łukasz Adamczyk – bas, Cezary Konrad – perkusja skomponowali, dla tłumnie zgromadzonej publiczności, wieczór pełen improwizacji, szlachetnych dźwięków świetnie ze sobą sprzężonych.
Dorota Miśkiewicz w duecie z Grzegorzem Turnauem na początku zaśpiewała m.in. „Pod rzęsami” i „Inowrocław” poprzedzony zabawami słownymi i fikcyjno – faktycznymi historiami.
Burzliwy aplauz wywołała Dorota Miśkiewicz jako jednoosobowy zespół perkusyjno – wokalny interpretująca: „Oj, kot, pani matko, kot, kot,/ Narobił mi w pokoiku łoskot!” – piosenkę śpiewaną przez Romana Polańskiego w filmowej „Zemście”, jak zapowiedział Marek Napiórkowski, dając czas artystce na założenie dzwoneczków analogowych na nogę.
Był też czas na utwór instrumentalny znakomitych muzyków pod kierunkiem Marka Napiórkowskiego. Okazało się, że Dorota Miśkiewicz cudnie improwizuje w duecie z Grzegorzem Turnauem, Turnau świetnie jazzuje z Napiórkowskim i Miśkiewicz …
Grzegorz Turnau podczas „Czułej reguły” świetnie prezentował się także jako autor słów, Napiórkowski – jako kompozytor, Miśkiewicz, jako zabawna improwizatorka. A wszystko z klasą, dystansem, w atmosferze dobrego, szlachetnego spotkania u znajomych.
Grzegorz Turnau wybrał ze swojego ogromnego repertuaru raczej piosenki sławiące ulotną chwilę i horacjańskie carpe diem. Słuchało się i oglądało cały zespół z ogromną przyjemnością. Niektórzy, zachęceni gestem wokalisty pozwalali sobie na zanucenie lub zagwizdanie: Ole, ole, ole, ola, oli, niech żyją młode żądze…, Liryk, liryka, tkliwa dynamika…, Bo na plażach Zanzibaru, Stoi samotna pompa… , Ja – Gargantua, ja – Sancho biedny …, Szkoda, że….
Znanym utworom towarzyszyły niecodzienne aranżacje i swobodne komentarze artystów, jednych i drugich chciało się słuchać w nieskończoność.
Wyśmienity wieczór pod znakiem „Czułej reguły” zakończył się na dziedzińcu po półtorej godzinie, ale publiczność pewnie zostanie pod urokiem tejże reguły jeszcze na kolejnych koncertach festiwalowych.
oprac. tekstu: Dorota Olearczyk
foto: Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
Czy znają już Państwo unikatową kolekcję tomów poetyckich Wisławy Szymborskiej? Jeśli nie, jest to najlepszy moment, by ją poznać. 6 czerwca nakładem Wydawnictwa Znak ukazał się tom „Sól”, wydany po raz pierwszy od 1962 roku.
Okraszony dwoma rękopisami polskiej Noblistki, porusza, w charakterystycznym dla Wisławy Szymborskiej żartobliwym tonie, kwestie związane z relacjami międzyludzkimi i przemijaniem. Liczne odniesienia do mitologii greckiej, Szekspira czy postaci biblijnych nadają „Soli” uniwersalny charakter.
Zbigniew Herbert w liście do Wisławy Szymborskiej w 1962 roku na temat „Soli” napisał:
Żyję jak we śnie i zupełnie nie potrafię dać sobie rady z tą słoną magią. To jest najlepszy tom wierszy, jaki ukazał się po wojnie, możesz mi wierzyć.
W pomarańczowym tomiku znajdziemy m.in. „Rozmowę z kamieniem”, „Na wieży Babel”, „Wieczór autorski”, „Nagrobek”, „Kobiety Rubensa”, „W rzece Heraklita”, „Muzeum”, czy „Konkurs piękności męskiej”.
oprac. mat. wyd. d.o.
W piątek, 29 czerwca, słuchaliśmy koncertowej wersji opery Wagnera niepodobnej do znanych dzieł Wagnera. Młodzieńcza twórczość niemieckiego kompozytora zabrzmiała tak niewagnerowsko, że melomanii przecierali uszy ze zdziwienia.
„Zakaz miłości” Richarda Wagnera na scenie Opery Wrocławskiej zabrzmiał premierowo w wersji koncertowej. Orkiestrę tego wieczoru poprowadził dyrygent niemiecki Volker Perplies.
W pierwszej części było trochę jednostajnie i siłowo, po przerwie pojawiła się też lekkość i większa różnorodność muzyczna, a to za sprawą znakomitych głosów Tomasza Rudnickiego (bas) i Agnieszki Sławińskiej (sopran).
„Zakaz miłości / Das Liebesverbot” to młodzieńcze dzieło kompozytora, nigdy dotąd niewykonywane w Polsce. W czasach Wagnera prezentowane w atmosferze skandalu lub odwoływane z powodu kłótni między solistami. Wrocławska premiera odbyła się bez większych zakłóceń. Najpierw znana krytyczka muzyczna – Dorota Kozińska przywitała melomanów i dowcipnie zapoznała z recepcją dzieła Wagnera. Potem orkiestra, chór, dyrygent i soliści weszli na scenę i w dość zacieśnionej przestrzeni uderzyli mocnym dźwiękiem. Bliskość artystów spowodowała, że pierwsze rzędy widzów mogły poczuć się nieoczekiwanie zaatakowane dużą ilością nakładających się barw i brzmień oraz głośnością ich wydobywania z instrumentów i gardeł.
Potem komediowy charakter utworu inspirowanego szekspirowską „Miarką za miarę” poniósł melomanów w stronę bel canta i muzyki włoskiej. Niektórym brakowało operowej inscenizacji, tańca, kostiumów, scenografii, ruchu, zmiennych świateł. Inni doceniali koncertową formę premiery, bliskość solistów we frakach stojących na proscenium i doniosłość fraz wydobywanych z napiętych przepon.
„Zakaz miłości” był ostatnią premierą przebogatego sezonu artystycznego 2017/2018. Opera Wrocławska pobiła wszelkie rekordy w ilości nowości proponowanych widzom i słuchaczom. Nadszedł czas na zasłużone wakacje, które pozwolą Operze Wrocławskiej i melomanom złapać drugi oddech.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: plakat organizatorów
„Stając się sobą” to autobiografia Irvina D. Yaloma, emerytowanego profesora psychiatrii kalifornijskiego Uniwersytetu Stanforda. Słynny psychoterapeuta o ogromnym doświadczeniu zawodowym i talencie pisarskim bierze na warsztat swoje życie. Yalom dzieli się z czytelnikiem historią dzieciństwa, dojrzewania i innymi osobistymi doświadczeniami, które stworzyły jego tożsamość. Dar opisywania i dostrzegania złożonych relacji międzyludzkich przez Yaloma pozwala zrozumieć proces formowania się i rozwoju osoby. To nie jest zwykła autobiografia, to zaproszenie do refleksji, kim jesteśmy i co nas ukształtowało.
Irvin D. Yalom, światowej sławy psychoterapeuta, sadza sam siebie na kozetce i to, czym się dzieli z czytelnikiem jest zgrabnie napisaną opowieścią pełną znakomitych historii ludzi, którzy zmagają się z problemami dnia codziennego, nieuleczalnymi chorobami, brakiem relacji z najbliższymi lub relacjami toksycznymi.
Autor w toku narracji nawiązuje do życia Freuda, Nietzschego czy Hemingwaya. Język, konstrukcja zdań, wielkość rozdziałów dobrze współgrają ze sobą i tworzą znakomity, opasły tom. Na blisko 500 stronach znajdujemy dużo metafor, krótkich historii i anegdot, złotych myśli, które mogą pomóc w trudnych chwilach.
Irvin David Yalom, pisze na przykład, że pewna pacjentka w okresie dojrzewania uwikłała się w przewlekły, zawzięty spór z apodyktycznym ojcem, który odwoził ją do szkoły i rozwodził się o paskudnym strumieniu. Okazało się, że widzieli oni dwa różne potoki, podczas wspólnej jazdy samochodem, jeden zawalony śmieciami- widoczny od strony kierowcy, a drugi – nietknięty brudem – widoczny od strony pasażera. Po kilkudziesięciu latach, kiedy role się odwróciły i pacjentka siedziała za kierownicą rozumiała ona przyczynę nieporozumień. Ale było już za późno, żeby pogodzić się z ojcem, bo nie żył.
O Schopenhauerze czytamy, że był odludkiem i uknuł przypowieść o jeżozwierzach, wedle której zwierzęta te tulą się do siebie pod wpływem zimna, ale to powoduje, że zaczynają kłuć sąsiadów swoimi igłami. W końcu stwierdzają, że najlepiej będzie, jeśli zachowają pewną odległość. Tak więc człowiek, który ma pod dostatkiem wewnętrznego ciepła, powinien się trzymać z dala od innych. O dogłębnym pesymizmie Schopenhauera autor pamiętnika pisze ze zdziwieniem i próbuje poddać terapii filozofa z XVIII wieku.
Irvin D. Yalom „Stając się sobą. Pamiętnik psychiatry” miał swoją premierę 6 czerwca bieżącego roku, autorem przekładu jest Paweł Luboński, a wydawcą Czarna Owca. To wciągająca lektura z wątkiem żydowskim w tle.
tekst: Dorota Olearczyk
Irvin David Yalom (ur. 1931), amerykański psychiatra i psychoterapeuta, obecnie prowadzi prywatną praktykę w Kalifornii. Był jednym z pionierów psychoterapii grupowej, stworzył również własną koncepcję psychoterapii egzystencjalnej, koncentrującej się wokół nieodłącznych składników ludzkiego losu: wolności, samotności, potrzeby sensu i śmierci. Jest autorem niezliczonych publikacji; nakładem wydawnictwa Czarna Owca ukazały się: Kat miłości. Opowieści psychoterapeutyczne, Mama i sens życia oraz Istoty ulotne.
Sala Teatru Pieśń Kozła przy ul. Purkyniego 1 może pomieścić kameralną liczbę widzów, którą na widownię zwyczajowo zaprasza sam dyrektor – Grzegorz Bral. Najpierw wchodzą seniorzy, potem młodsi, na poduszkach siadają najsprawniejsi, najbardziej zdeterminowani, dyrektor i ci, którzy chcą chłonąć całym sobą ekspresję przedstawienia.
W niedzielę, w niezwykłym miejscu, na tyłach Starego Klasztoru Dominikanów można było przeżyć „Wyspę” w reżyserii Grzegorza Brala. Przedstawienie miało swoją premierę w 2016 roku. Podczas tegorocznych wakacji będzie prezentowane 10 i 11 lipca. Kto nie wdział powinien nadrobić zaległości i wybrać się na realizację „Wyspa” Teatru Pieśń Kozła kosztem lotu na Seszele, czy Malediwy.
50 minutowe przedstawienie inspirowane „Burzą” Szekspira tkane jest z wielogłosowości artystów, luster, dźwięków trzeszczących krzeseł, czerni kostiumów, gorąca, emocji, potu, koncentracji, światła i ciemności, półcieni, gotyckich sklepień…
W świat „Wyspy” wprowadza widzów Magdalena Kumorek recytując w strumieniu światła tekst Alicji Bral „Prospero”. W wyobraźni widza rysuje się zarys starego człowieka z popękanym jak sosna ciałem. Potem w przestrzeń sceny wchodzą tancerze i aktorzy w czarnych strojach i zaczynają tworzyć ekspresyjną, plastyczną, transową wizję postaci.
Tytułowa „Wyspa” to, jak zdradzają realizatorzy przedstawienia, samotny człowiek wraz ze swoimi pragnieniami, obsesjami, tęsknotami. Akcję umieszczają w wyobraźni Prospero, który jak więzień opowiada dwanaście muzyczno- tanecznych poematów. Elektryzującej choreografii Ivána Péreza towarzyszy przejmująca polifonia wokalna. Zespół 19 wykonawców stwarza wnętrze szalonego umysłu samotnego starca. Reżyserem „Wyspy” jest Grzegorz Bral, a autorką pieśni i dramaturgii Alicja Bral. W przejmującej warstwie muzycznej słyszymy tradycyjne pieśni gruzińskie oraz kompozycje Jean Claude’a Acquaviva i Macieja Rychłego.
W spektaklu występują w zmiennym składzie m.in: Anu Almagro, Julianna Habel-Bloodgood, Jenny Kaatz / Rhianna Compton, Olga Kunicka, Natalia Voskoboynikov, Magdalena Kumorek, Katarzyna Janekowicz, Magdalena Wojnarowska, Dimitris Varkas, Łukasz Wójcik, Dominik Kujawa, Paweł Frasz, Piotr Gałek, Sebastian Mach oraz tancerze Maja Mirek, Jarek Kruczek, Astrid Sweeney, David Pallant, Kenan Dinkelmann, Francesca Merolla, Max Makowski, Carla Pérez Mora, Bruno Morais, Livia Petillo, Marivi Da Silva Torrentino, Abián Hernández.
tekst: Dorota Olearczyk
foto: mat. organizatorów
21 czerwca o godz. 21.00 na tarasie Opery Wrocławskiej rozpoczął się koncert z okazji Święta Muzyki. Wystąpili: Marcin Nałęcz- Niesiołowski – dyrygent, Galina Benevich – sopran, Jędrzej Tomczyk – tenor, Jacek Jaskuła – baryton, Chór i Orkiestra Opery Wrocławskiej.
W programie znalazły się największe przeboje muzyki operowej m.in. „Libiamo” duet z „Taviaty” G. Verdiego, aria Barinkaya z operetki „Baron cygański” J. Straussa, aria Olimpii z „Opowieści Hoffmanna” J. Offenbacha, duet „Tonight” z „West side story” L. Bernsteina, aria Toreadora z „Carmen” G. Bizeta, aria szampańska z „Don Giovanniego” W. A. Mozarta, chór „Va pensiero” z „Nabucco” G. Verdiego, uwertura do opery „Moc przeznaczenia”, „Tańce góralskie” z „Halki” S. Moniuszki.
Było zabawnie, familiarnie, piknikowo i z klasą.
W pewnym momencie maestro Nałęcz- Niesiołowski oddał batutę i frak studentowi medycyny i udzielił kilku wskazówek jak poprowadzić orkiestrę w rytmie polki. Było dużo zabawy i śmiechu, przechodnie przystawali i mimo dużego chłodu nie odchodzili. Publiczność kołysała się w rytmie walca, śpiewała, klaskała, chętnie wchodziła w interakcje z prowadzącym showmanem Pawłem Gołębskim.
Na czas koncertu został wstrzymany ruch na ulicy Świdnickiej i Placu Teatralnym, aby przechodnie w swobodnej atmosferze mogli przystanąć i posłuchać muzyki płynącej z tarasu.
Święto muzyki pierwszy raz odbyło się 1981 roku w Paryżu. Od tego czasu, impreza cieszy się dużą popularnością na całym świecie, a jej siłą jest muzykowanie w przestrzeni miejskiej.
Wrocław poszedł drogą Paryża ku uciesze stałych widzów operowych, przychodniów, gości hotelowych, turystów… Brawo!
tekst: Dorota Olearczyk
fot. Julian Olearczyk i Dorota Olearczyk
„Już nie żyjesz?”- taki tytuł nosi sensacyjno – makabryczna książka, która stawia absurdalne pytania i odpowiada na nie w sposób naukowy. Na pierwszej stronie tej publikacji powinna być umieszczona wyrazista przestroga: nie próbuj tego sprawdzać, bo zginiesz marnie i nie doczytasz już żadnej książki.
Czytamy w niej o najbardziej dziwacznych, makabrycznych i zaskakujących sposobach pożegnania się z życiem. Wszystkie są w 100% skuteczne i przetestowane przez bohaterów książki. „Już nie żyjesz” zasługuje na miano poradnika dla wysublimowanych frustratów – samobójców.
Co by się stało, gdybyś: trafił do brzucha wieloryba, spędził urlop na Wenus, podczas wycieczki po fabryce chipsów wpadł na taśmę produkcyjną, spożył najbardziej zabójcze substancje na świecie, nie wstał z łóżka, utknął w spanikowanym tłumie, nie mógł zasnąć…Co by się stało, gdybyś został prawdziwą ludzką kulą armatnią? Albo gdybyś znalazł się w samym środku roju komarów? Czy mógłbyś pokonać wodospad Niagara w beczce i pozostać żywym?
Te i wiele innych pytań stawiają autorzy krótkich rozdziałów i odpowiadają na nie w osobliwy sposób, np. powiedzmy, że twój lekarz rodzinny spieszy się na kolację, bo zarezerwował stolik w restauracji, i idzie na skróty. Podpisuje akt zgonu, chwyta za płaszcz, wskakuje do taksówki i już go nie ma. W tym czasie ty leżysz na noszach, umieszczają cię w karetce, po czym trafiasz do kostnicy, a stamtąd do dołka w ziemi. Co się stanie potem? Gdy już znajdziesz się w hermetycznie zamkniętej trumnie, zaczniesz zużywać tlen zawarty w środku…
Cody Cassidy (pisarz i publicysta) i Paul Doherty (profesor fizyki z Muzeum Exploratorium w San Francisco) sprawdzają, co w tej sprawie ma do powiedzenia współczesna nauka. Autorzy beztrosko objaśnią, że zaletą przebrnięcia przez tę makabreskę może być to, że przy okazji nauczymy się nieco fizyki, liźniemy odrobinę medycyny i będziemy wiedzieć, co zrobić, gdy wokół nas zaczną krążyć rekiny.
oprac. Dorota Olearczyk
